Ik ging mijn moeder ophalen, dat heb ik jullie als laatste verteld. Nu is mijn moeder alweer in Duitsland en zijn er drie weken voorbij waar ik geen een keer geblogd heb.. Niet eens een vrolijk kerstfeest heb ik gewenst, vandaar dat ik er nu meteen mee begin jullie allemaal een geweldig, reisrijk, mooi, sneeuwarm, en natuurlijk gelukkig nieuw jaar te wensen! :)

In Bangalore, de ICT stad van India daar heb ik mijn moeder van t vliegveld opgehaald.. Als ik eerlijk ben had ik het erg vies, vol, druk, lelijk en vooral niet leuk verwacht. Maar het was alles andere dan dat. Er zijn super mooie botanische tuinen met natuurlijk weer heel veel apen, en er is elke zondag een city market. ONGELOOFELIJK. Alles, maar dan ook echt alles wat je maar wilt kopen vindt je daar. Van bureau stoelen tot bloemen, van sari's tot kruiden, echt alles! En het leukste voor mij was dat ik met mijn 'nieuwe' camera rondliep, en iedereen vroeg of ik een foto van hun kon maken. Om na een paar daagjes eindelijk weer portretten te maken, gewoon perfect!

Ik had de treintickets al naar Hospet geboekt, dus na twee daagjes ging het met de sleeper trein richting Hampi. Voor mijn moeder was het treinreizen toch wel iets waar ze erg aan moest wennen, de treinstations, de stank, de bedelaars, de volheid.. het is allemaal zo anders dan in Europa. In Hampi hebben we een superleuk guest housje gevonden waar mijn moeder kooklessen kon nemen, en verder hebben we vooral tempels bezocht. Op een gebied van 25 vierkante meter zijn 83 tempels, uitgravingen en andere historische bouwwerken te vinden. Er waren prachtige dingen bij, maar na twee dagen hadden we wel genoeg van alle stenen. Of we alle 83 hebben gezien, we weten het niet. Maar zeker weten meer dan genoeg.



Met de trein ging het weer naar Goa, slapen wilde ik niet weer in Colva, dus gingen we naar het buurplaatsje Benaulim. We hebben Karin en Rolf, het duitse koppel dat mij geld geleend had hun 100 euro teruggebracht en we zijn nog een keertje naar de politie gegaan. De polotitie had mij namelijk in Bangalore gebeld dat ze mijn camera hadden gevonden en die wilden we dan graag even ophalen. Dat even duurde een halve dag, aangezien de camera, met mijn 2 lenzen, en een sd kaartje in beslag was genomen en ik dus een advocaat moest nemen. Nadat we hem 150 dollar hadden betaald, 10x op en neer waren gereden en uiteindelijk voor de rechter stonden had ik echt mijn camera terug! En toen liep ik dus met twee spiegel reflex camera's en vier lenzen door India.. Mijn paspoort was gelukkig ookal klaar dus dat kon ik ook ophalen in Goa. We plakten er een stranddagje aan want lang blijven wilde ik niet meer in Goa, voelde me er toch niet helemaal fijn. Dus ging het met de trein naar Kerala!

Maar we hadden geen ticket, ofja, we hadden een normaal ticket gekocht, dat betekend dat je wel met de trein mee mag maar geen bed hebt. We hadden het gevraagd bij een reisbureau, en de man zei dat er heel veel mensen in Goa uitstappen en dat de trein daarom leeg is.. Nja, dikke neus. De trein was BOMVOL. En daar zaten we dan, met zijn 2en in de gang, op onze rugzakken. Gelukkig helpen indische mensen je altijd.. Een groep van athleten, allemaal rond de 15 - 16 jaar oud, ging ook naar Kochi om bij een wedstrijd mee te doen. Maar zij zelf hadden voor acht personen ook maar vier bedden kunnen bemachtigen, en wat deden die jongens toen? Ze deelden een bed ook nog eens met ons! Dankbaarder waren we denk ik nog nooit.. Met zijn 2en hebben we zo vijftien uur lang gezeten, gelegen en gepraat. Toen we de jongens smorgens tenminste op een kopje thee wilden trakteren willden ze dat absoluut niet accepteren.. Ik zeg, typisch India waar ik zoveel van ben gaan houden!

Eenmaal in Kochi aangekomen heb ik heel toevallig Victor weer ontmoet, had geen idee dat hij ook naar Kochi zou komen.. Samen met hem en Anna uit Duitsland zijn we savonds voor mijn verjaardag gaan uiteten nadat mijn moeder en ik een stranddagje hadden. De volgende dag hebben wij viertjes met bootjes een backwaterstour gemaakt. Door heel kleine kanaaltjes, met heel veel palmbomen en heel veel kleine eilanden. Ik moet eerlijk bekennen het was erg mooi, maar zeven uur was toch wel erg lang!

Na afscheid genomen te hebben ging het naar Triviandrum (dit keer wel met eigen bedden!) en van daar uit naar Kovalam, naar een super mooi strand! Het was wel erg touristisch, met veel restaurantjes, winkeltjes en eigenlijk gewoon een strand promenade. Liepen we echter een paar kilometer verder vonden we de kleinste vissersdorpjes die je maar kunt voorstellen.. Het blijft een land vol met contrasten. Jongens die tussen de boten hun behoeftes achterlaten maar je vriendelijk groeten als je langsloopt of vissers die met al hun kracht de netten uit het water trekken. En daartegenover dan de touristen, waarover mjin moeder en ik, die in badpak en bikini aan t strand liggen.

Tja, Zuid-India was voor mij dan ook naar het zuidelijkste puntje van India te gaan. En dat is gelukt, een dagje waren we aan het cap. Cap Kanyakumari.. waar Gandhi's as in het water is gestrooid en drie waters op elkaar treffen. Zien kun je jammergenoeg beide dingen niet. Het was eerder echt een kleine, vieze stad, waar iedereen je weer lastig viel en je iets wilde verkopen en waar we na een dagje snel weer wegwilden. En dan moest ook wel, aangezien we terug moesten naar Bangalore voor de vlucht terug naar Delhi. Maaar.. de treinen waren vol, en ook de bussen waren vol. Na 30 busorganisaties langs geweest te zijn hadden we geluk! Twee tickets waren geannuleerd en die konden we overnemen.

Met de semi-sleeper bus ging het naar Bangalore, maar de bankkaarten van mijn moeder deden het op de een of andere manier niet meer.. Dus liepen we een dag door Bangalore met nog maar 4 Euro, en onze vliegtickets. Dan eet je maar even een dagje niks, en loop je maar ipv de tuktuk te nemen. Met de bus ging het naar t vliegveld maar pech is pech, t vliegtuig was door mist minstens 4 uur te laar.. Gezellig. Waarom we uiteindelijk met een andere maatschappij meemochten? Weten we ook niet! We kwamen iniedergeval rond middernacht in Delhi aan en toen deed mn moeders bankkaart het gelukkig ook weer! Na de eerste kouschock overleeft te hebben ging het naar de touristen wijk om toch nog een paar uurtjes te slapen..

Jaja, het ging weer met de trein verder, dit keer naar Agra. Dat had ik mijn moeder namelijk beloofd.. Om 7uur stonden we op t station, uiteindelijk waren we om 13:00 in Agra.. Krap plannen in India = stress! Toch hebben we van t Taj Mahal genoten, ik heb t zo vaak hier in India op foto's gezien maar als je er dan eindelijk voor staat, voor dat immens en ongeloofelijk bouwerk, is het zoveel geweldiger dan in je mooiste dromen.

We hebben nog de laatste cadeautjes in Agra gekocht en uiteindelijk weer eens ontzettend geluk gehad met de treinen aangezien er super veel te laat waren of geannuleerd, weer ivm de mist (signal problems). Om 12uur waren we in Delhi, om half drie ging mijn moeders vlucht.. Niks is onmogelijk in India, dat blijkt echt te vaak.

Mijn laatste treinreis is verleden tijd wat betekent dat ik goed in Varansi ben aangekomen. Wat een stad.. Met tranen in mijn ogen zat ik vandaag aan de Ganges, naast mij speelde een man prachtig op zijn gitaar en terwijl de zon langzaam achter de wolken verdween keek ik met een glaasje chai de kleine bootjes op die heilige rivier achterna.. En toen besefte ik dat het langzaam tijd is om afscheid te nemen. Maar zoals we allemaal weten, ik kom toch weer terug naar India, dus gelukkig is het geen afscheid voor altijd! En aan de andere kant kijk ik ook heel erg uit naar Nepal, eindelijk eens ergens aankomen.. Rondreizen is namelijk best wel vermoeiend! ;)

Heeel veel liefs en tot vanuit Nepal,
Juliiiii