367 dagen geleden begon mijn grote avontuur. Ik vertrok in mijn eentje naar India. Precies een half jaar geleden kwam ik met een rugzak vol met souvenirtjes, een berg verhalen en ontelbare foto's terug en na een veel te lange tijd lukt het me eindelijk om mijn allerlaatste weblog van dit jaar te schrijven.

Waar was ik gebleven? In Cambodja.. weten jullie nog, ik wilde perse nog naar het immense tempelcomplex in Angor Wat. Vandaaruit ging het naar Siem Reap, de hoofdstad en verder naar de kust. Ik ben drie dagen gaan duiken, en heb op de boot een Belgisch meisje, Lina, ontmoet. We besloten samen verder richting Thailand te reizen omdat onze vlucht naar Europa op dezelfde dag was! Samen met nog een Zwitsers meisje, Sereina, die ik in Laos had ontmoet kon het begin van het einde beginnen.

We besloten om één weekje vakantie te vieren op Ko Chang. Een eiland in het noordoosten van Thailand, aan de grens van Cambodja. Zo gezegd, zo gedaan. We belandden met zn drietjes in een leuke bungalow en genoten volop van het eten, zwemmen en zonnen. Lina en ik zijn nog twee dagen gaan duiken maar helaas vloooog de tijd voorbij. We moesten terug naar Bangkok.

Bangkok was in paar woorden samengevat: winkelen, massage, eten, nog meer winkelen, vliegtickets bevestigen en nog wat winkelen. Voor het eerst in zes maanden voelde ik me echt een toerist, maar voor de allerlaatste dagen mocht dat wel. De laatste avond was toch wat zwaarder dan verwacht, we zijn heerlijk gaan uiteten, hebben een laatste drankje samen gegaan en toen ging het met een airportbusje naar t vliegveld. Al die mooie momenten, mensen, verhalen, plannen moest ik opeens achter me laten. Afscheid nemen blijft toch het moeilijkst aan reizen. Eenmaal aangekomen op het vliegveld mocht ik in eerste instantie niet eens mee, uiteindelijk moest ik een nieuwe vlucht boeken omdat ik met de creditcard van iemand anders de vlucht had geboekt (doe ik ook niet nog een keer..).

Tja, en toen was ik weer thuis. Back to real life, en nee, tijd om echt even bij te komen had ik niet. En misschien was dat maar goed ook. Ik belandde meteen in een verhuizing en begon bij een ijssalon in Heerlen te werken, daarnast moest ik vanalles voor mijn studie regelen.

Inmiddels ben ik alweer zes maanden thuis en voel ik me nogal schuldig dat ik niet eens mijn blog heb afgeschreven. Nu kan ik natuurlijk smoesjes verzinnen dat ik het te druk had (wat er deels ook mee te maken had) maar het is natuurlijk geen excuus.

Als ik terug denk aan mijn reis, is er maar een woord voor nodig: geweldig. Ik mis de Indiase treinen als ik in die saaie Nederlandse treinen zit. Ik mis de mensen, de drukte, de manier van doen, de kleuren en geuren, het eten, chai! De vragen waar ik vandaan kom, wat ik kom doe en natuurlijk het fotograferen! De liefste Tibetaanse kinderen in Nepal mis ik nog het meest, maar gelukkig bestaan er emails en/of facebook berichten. Ik mis het heerlijke eten in Laos, Cambodja en Thailand. Ik mis gewoon het reizen, de mensen en al die mooie, onvergetelijke momenten.

Maar lieve lezers, ik wil jullie bij deze, beter laat dan nooit, bedanken. Bedankt voor alle lieve reacties, mails en tips op mijn blog. BEDANKT voor € 900,- die bijeen zijn gekomen tijdens mijn afscheidsfeestje. Bedankt voor alle smsjes, skype gesprekken en facebook berichtjes!

Het studentenleven en mijn mini kamertje in Leiden bevallen prima.. maar stiekem kan ik niet wachten totdat ik weer in een vliegtuig richting Azie zit.

Heel veel liefs,
Jule