Ik had werkelijk niet in de gaten dat ik zo lang niet meer geschreven heb. Maar het was nogal druk de laatste twee weken. En daarbij komt nog dat we hier in het Dolpo Hostel maar 11 uur stroom hebben en de regering dat zo mooi verdeeld dat maar een paar uur overdag zijn en de rest snachts. Maar goed, ik ben er langzaam al aan gewend. Maar voordat ik verder over Nepal ga vertellen, ga ik het hoofdstuk India en 2010 nog even beeindigen!

Een van de vier belangrijkste pilgrimsteden voor Hindus in India, gelegen aan de heilige Ganga, smerig, vies maar onzettend indrukwekkend: Varanasi! Mijn eerste indruk was, waar ben ik hier beland? Het busstation was het stoffigste wat ik oooit gezien heb, de straatjes nauw en donker en overal maar dan ook overal ligt afval.. en het stinkt! En dan praat ik nog niet over de straathonden die liggen te creperen.

Gelukkig had ik een guest housje met een fijne dormitory gevonden, met een aardige fransman als buurman! Op de trappen van de Ghats (steegjes die naar de rivier lijden) met de lekkerste Chai van heel India begon ik de stad langzaam te waarderen. Naast me speelde een Isralier op zijn gitaar, in de lucht zag ik steeds meer vliegers en op de Ganges werden kaarsjes te water gelaten.

Ik hoefde ook niet bang te zijn dat ik met NYE alleen zou zijn aangezien t guest house een 'party' for guests met FREE FOOD organiseerde. In plaats van muziek was er een diabolo kunstenaar uit Spanje, een tovenaar uit Frankrijk en heel veel gezellige mensen uit de hele wereld. Samen met een taiwanees meisje, twee duitse jongens en een groep koreanen hebben we dan om 12uur de flikkersterretjes van Nadine kunnen aansteken en ons allemaal het beste voor 2011 gewenst. Ondanks dat we elkaar allemaal amper kenden, was het een super avond!

Na twee dagen ging het dan savonds, samen met Young Jae en Aldo Kim uit Zuid Korea, met de trein naar Gorakpur.. Overdag was het altijd wel aangenaam maar de nachten waren verdomd koud, en als de trein dan drie uur vertraging heeft en je wacht daar op t station.. helemaal niet leuk. En als de trein dan niet eens vol is, en het dus ook nog eens ijskoud in de trein is, helemaal niet meer leuk. Als ijsblokken zijn we dan in Gorakphur aangekomen, en gingen meteen verder met de jeep naar Sunauli. De grootste grensovergang van India naar Nepal. Na wat gezeur aan de Indiase kant vanwege mijn niet-in-mijn-paspoort-plakkende-visa waren we in Nepal. Daar hebben we snel alles kunnen regelen, maar ondanks dat misten we de dagbus naar Kathmandu.

Dat betekende een nacht in Sunauli, en de volgende dag met een mini bus naar de hoofstad van Nepal. Onderweg Karma (de leider van het Dolpo Hostel) gebeld en afgesproken dat ik om 16:00 bij de hoofdingang van Boudha zou zijn, en dat is ook prima gelukt nadat ik van Young en Aldo in Thamel (de touristenwijk van Kathmandu) afscheid heb genomen, wellicht zie ik een van hun nog op mijn verdere reis!

En toen had ik mijn bestemming bereikt: Het Dolpo Hostel van Shelter108/Maria Blumencron.. Ik denk dat ik voor de meesten van jullie even moet leggen wat dat Dolpo Hostel (enz.) precies inhoud.

Dolpo is een gebied in het noord westen van Nepal, aan de grens van Tibet. Je kuntDolpoonderverdelen in Upper en Lower Dolpo, maar mij gaat het nu even over het eerstgenoemde.Daar woneneen kleine duizend, tradionele tibetanen waarvan de meeste mensen boer zijn, ze hebben schapen, koeien, paarden en yaks, EN zijn zelfvoorzienend. En, ongeschoold. Twintig jaar geleden werd er d.m.v. een duitse organisatie een basisschool opgericht. Maar die basisschool stelt niet erg veel voor, in de winter is het namelijk te koud om in Upper Dolpo te blijven en gaan de meesten naar Lower Dolpo of zelfs naar Kathmandu. En in de zomer moeten de kinderen vaak meehelpen met oogsten en kunnen ze dus ook niet naar school. Maar voor de kinderen die tot groep 6 regelmatig naar school zijn gegaan, heeft Shelter108 (een organisatie van Maria Blumencron) een soort van internaat in Kathmandu opgericht. Ze gaan hier naar de beste Tibetaanse school van Nepal en wonen in een huis samen met 30 andere Dolpo kinderen. Karma, de leider is zelf ook tibetaans, maar is zeven jaar leraar op die basisschool in Dolpo geweest waardoor hij de kinderen ten eerste al kent, en ten tweede echt als een vader voor ze is. Nu kun je je natuurlijk afvragen of het wel een goed idée is om die kinderen van hun familie te scheiden en ver weg naar een school te sturen.. Misschien klinkt Dolpo voor jullie een beetje als het paradijs in t Himalaya gebergte. Maar na twee weken hier te zijn, kan ik jullie vertellen dat het dat niet is.. De oudere meisjes zouden nu waarschijnlijk al getrouwd zijn, monniken trouwen daar overigens ook gewoon en families met 10 kinderen zijn het normaalste van de wereld. En jammergenoeg zijn verkrachtingen dat ook. De kinderen hier in het hostel zijn dan ook allemaal op de een of andere manier familie van elkaar.. En sommigen hebben zelfs dezelfde vader (maar niet moeder).

Het doel van het Dolpo Hostel is dat ze erna wel weer teruggaan naar Dolpo.. In eerste instantie vroeg ik me af of die kinderen dat ueberhaupt wel willen, als ze eenmaal van het (in hun ogen) geweldige Kathmandu hebben geproefd. Maar als ik hier de oudere meisjes en jongens vraag, is het antwoord ZO overtuigend dat ze terug naar Dolpo willen EN hun dorp willen helpen dat ik me bijna schaam dat ik eraan twijfelde.

Alle kinderen, tussen 8 en 18 jaar oud, hebben een sponsor in Duitsland, en toen ik dus aankwam in t Hostel, was er net een groep van vijf sponsoren aangekomen. Ik wist daar niks van en was in eerste instantie een beetje verbaasd, maar ik moet zeggen dat we twee super leuke weken gehad hebben. De kinderen hadden nog school, wat eigenlijk niet de bedoeling was.. De sponsoren hebben natuurlijk veel uitstapjes met hun 'eigen' kind gedaan maar de vrijdag middagen en zaterdagen waren we altijd met zijn allen! Ik vond het super leuk dat ze er waren, maar ik moet eerlijk bekennen dat het soms ook wel een beetje stressig was aangezien niet iedereen even goed (van de sponsoren) met elkaar overweg kon..

Dus, in feite begint mijn echte klus pas nu! De kinderen hebben nu namelijk twee maanden wintervakantie en ik help ze met huiswerk maar heb daarnaast ook elke dag twee 'conversation' classes met de ouderen en een 'voorlees' uurtje met de kleinsten. Daarnaast nog met Karma een uur Duits les, en krijg ik Tibetan/Hindi les. En dan, naast het leren natuurlijk nog spelletjes spelen en liedjes zingen! Het zijn echt drukke dagen, maar ik vind het geweldig om te doen!En ik mag over drukte helemaal niet klagen, de kinderen moeten immers elke morgen om half zes en elke avond nog een half uur bidden en dan vaak nog in het donker huiswerk maken!

Maar ikmoet zeggen dat ik me hier ontzettend thuis voel, ondanks dat we amper elektriciteit, warm water en geen verwarming (toch wel koud smorgens als het rond de 2 graden is..) hebben. Daarentegen is het eten, smorgens, smiddags en savonds echt heerlijk! Het is een mengeling van Nepalees en Tibetaans eten. Dat betekend soms krijgen we, ja Karma en ik eten precies hetzelfde als de kinderen, Dhal Bhat (linsen, rijst en groente) maar soms ook Thukpa (een tibetaanse Noudle soup), Dumplings (grote tibetaanse deegballen..) en elke 2 weken Momos! (kleine tibetaanse gevulde deegballen met groente of vlees). Afgelopen keer hebben we 450 gemaakt, en jullie kunnen me geloven, dat is best een werk! Het enigste wat ik dus echt niet lekker vind is tsampa, een soort van gerstepap met een klonter boter, Yak kaas, en zuiker. Oh, en natuurlijk boterthee. ALLE kinderen houden ervan, en kunnen elke zaterdag maar niet genoeg krijgen.. Dus gelukkig nemen ze het me niet kwalijk dat ze mijn portie ook nog mogen hebben! :)

En heellangzaam moet ik danook eens gaan uitzoeken waar ik heen ga NA Nepal. Al heb ik wel al besloten Lhosar, het tibetaans nieuwjaar nog hier in Nepal te vieren. Daarna gaat het dan wellicht naar Tibet, Thailand of of of ?! .. Ik hou jullie op de hoogte!

Veel liefs,
Julie (Jule kunnen ze hier namelijk niet uitspreken)