Daar zit ik dan, doodmoe, en besef dat ik weer veel te lang niet geblogt heb.. Vanmorgen zijn we gaan rennen, samen met alle meisjes, ja zelfs de jongsten! Kwart voor zeven opgestaan, om zeven begonnen, omkwart vooracht waren we terug. Toen maar nogtikkertje gespeeld, Tsampa als ontbijt gehad (het is immers zaterdag), de jongens tijdens hun wekelijke voetbalwedstrijd tegen monniken aangemoedigd en toen maar met de overige jongens tegen andere Tibetanden gaan basketballen. En nu? Heb ik even geen energie meer om actief te zijn..

Om het allemaal even heel kort samen te vatten: Ik ben nog steeds in Nepal, ik voel me hier super fijn, en ik wil helemaal niet aan het afscheid van de kinderen denken! Ik heb elke dag, behalve zaterdag, mijn conversation classes, help de kleintjes met hun huiswerk en leer zelf Hindi. De duits lessen met Karma zijn op de een of andere manier geschrapt.. Ik heb nu een ‘teach yourself hindi' boek en dat is echt leuk, ik kan de tekentjes al allemaal ontcijferen en aangezien het nepali en hindi alphabet hetzelfde is, hoef ik maar de straat op te gaan om het in de praktijk te oefenen! Ik maak hier elke dag zoveel mee, dat het onmogelijk is om dat allemaal in EEN blog te plaatsen, vandaar een paar anecdotes!

Karma was er op de een of andere manier niet, maar er waren Dolpo mensen op bezoek, en aangezien de oudere kinderen wiskunde les hadden, heb ik ze maar wijsgemaakt dat ze even in t office moesten gaan zitten en wij thee voor ze gingen maken , allemaal met handen en voeten aangezien de volwassen Dolpo mensen geen woord engels kunnen.. Ik was dus samen met een nieuw Dolpo meisje (Pema Sangmo) in de keuken thee aan het maken, en aangezien we aan het wachten waren dat de melk en het water kookten (dan pas komt de thee en de zuiker erin) wees ik dingen aan en vroeg ik naar de engelse naam. Gewoon simpele dingen als mes, vork, bord, raam, zeep, enzovoorts. Uiteindelijk belandde ik bij prullenbak.. Ze antwoorde met: ‘'Use me'; aangezien dat op bijna elke Nepalese prullenbak stond. Ik vond het echt super schattig!

Het was weer eens een zaterdag en ik zei al sinds dagen dat ik echt mijn kleren moest gaan wassen.. Karma Choenyi was zo lief en herrinnerde me er zowat elke dag aan door te zeggen: ‘Wanneer was je nu eens je kleren?! Ik help je wel!' Dat wilde ik dus absoluut niet, aangezien bijna alle kinderen hun kleren zelf moeten wassen en dat werk genoeg is. Ze hebben al amper vrije tijd, aangezien ze zo hard willen/moeten studeren en dan moeten ze echt niet nog mijn kleren gaan wassen. (Sponsoren hebbener over nagedacht om een wasmachine te kopen, maar dat heeft weinig nut als er amper stroom en amper water is. Daarom komt er elke dag een vrouw die o.a. de kleren van de kleine kinderen wast, maar voornamelijk afwast!) Nja, goed, ik kon dus wel al tegen Karma Choenyi zeggen dat ik mijn kleren had ingeweekt en dat ik ze vanmiddag ging wassen! Dat antwoord leek haar tevreden te stellen aangezien ze de hele dag niks meer vroeg.. In de namiddag ging ik dan eindelijk naar mijn kamer om mijn kleren te wassen, wat zie ik daar?! Een Karma Choenyi die mijn kleren wast! Ik was super verbaasd, aangezien ik dat gewoon niet had verwacht dat ze zomaar even mijn kamer binnen gaat en mijn kleren wast. Maar boos worden kon ik ook niet, het was immers super lief, alleen .. ja, dit hoeft voor mij gewoon niet. We hebben de rest van mijn kleren samen gedaan en vanaf die dag sluit ik mijn kamer altijd af. Niet omdat ik de kinderen niet vertrouw, maar ze hoeven zich - zo lief en behulpzaam (ze denken volgens mij dat ik mijn kleren gewoon niet met de hand KAN wassen) het bedoelt is - niet genoodzaakt voelen ook nog mijn kleren te wassen. En ik heb hun al laten zien dat het kleren wassen ook prima met westerse handen lukt!

Op een heel normale dag zag ikopeens twee zakken met macaroni in t office liggen en vroeg ik heel verbaasd Karma waar die in godsnaam vandaan kwamen?! Karma zei dat het een cadeau van een familielid van een kind was, en dat ze er wel Thukpa van zouden maken. Thukpa, tibetaanse noudlesoup, met macaroni?!?! Waarom niet gewoon pasta met tomatensauce? Hmjanee, er waren ooit eens twee vrijwillergs op de winterschool in Kathmandu (dat was voordat dit Hostel werd opgericht, zodat de kinderen die in de zomer in Dolpo naar school gingen en de winter in Kathmandu waren, hier toch een beetje naar school konden gaan), en die hadden ook pasta voor de kinderen gemaakt, maar dat was ZO zoet, niemand lustte dat. Vond het allemaal een beetje gek, maar uiteindelijk bleek dat ze gewoon ketchup als tomatensaus hebben gepakt en ketchup in vergelijk met hun dagelijkse hoeveelheid chili's in het etenis inderdaad ietwat zoet. Maar goed, de kinderen wilden allemaal pasta eten en ik stelde Karma voor, het als tussendoortje te maken. Dus niet als lunch of avondeten maar gewoon een klein beetje voor iedereen om te proeven. Oke, prima! Zo gezegd, zo gedaan. Duurde natuurlijk allemaal een beetje langer, aangezien we eerst 4kg rode, ja ik wilde geen groene, tomaten hebben gezocht. Toen nog meer pasta moesten kopen en uiteindelijk weer met t busje terug naar t Hostel gingen. Daar hielp Pema Gyurmey me dan met alles voorbereiden en kleinsneiden. Het afgieten van de pasta was ook erg Tibetaans, we hadden namelijk geen ‘afgietding'. Dus, werd er een plastic mandje voor gebruikt! Waarom ook niet? Ik had de hoeveelheden maar geschat, ik had echt geen idée hoeveel je voor 30 kinderen nodig had, en hoopte maar dat we tenminste voor iedereen een beetje hadden, maar het was meer dan genoeg! En toen uiteindelijk alle kinderen, stralend, ‘Thank you, Julie' riepen, was de pasta-met-tomaten-saus-missie geslaagd! En, dat vond zelfs Karma, voor herhaling vatbaar.

Ik was in de kamer van de meisjes foto's aan het bekijken, en ze lieten met een foto van Dolpo zien. Daar woonde de oma van die en die, en daar was het huis van de tante van die en die, en daar achter die heuvel, daar is ons huis. Ik volgde het allemaal maar half, aangezien de foto best wazig was. Maar een klein meisje zag de foto en zei; 'Ohh, als ik die foto zie, dan krijg ik echt heimwee naar Dolpo..' Zei een ander meisje: 'Me too..' Een ander meisje: 'Me three'. Een ander meisje: 'Me four', en nog een ander meisje: 'Me five'. Ik kon mijn lach natuurlijk niet inhouden, en legde hun uit dat het niet klopte maar wel heel logisch zou zijn. Maar sindsdien zeggen we altijd als een iemand me too zegt, me three, me four (tot en met ‘me ten'!)..

Aangezien de kleintjes, vier kinderen om precies te zijn, weer naar school moeten, gingen Karma en ik met hun en de nieuwe Dolpo kinderen naar Sundarijal. Het was een supermooie dag, en we hadden wat koekjes en chips, water en frisdrank gekocht en hielden een picknick in de buurt van de rivier, speelden spelletjes en zongen liedjes. Toen we terug waren in t Hostel, werd het natuurlijk allemaal aan de ouderen verteld, en ze leken een beetje jaloers te zijn.. Dus ik de volgende dag aan het eind van de conversation class nagevraagd waar hun graag eens een uitstapje heen wilden maken. 'TJa, we hebben eigenlijk alle bezienswaardigheden in en in de buurt van Kathmandu gezien. BEHALVE SUNDARIYAL. Maar daar gaan we toch niet heen aangezien dat te gevaarlijk is.' Dus ik stelde voor om daar met Karma eens over te praten, neee nee, anders weet hij toch dat wij dat hebben gevraagd. Nja, zo gezegd, zo gedaan. We hebben daar namelijk alleens over gepraat, en toen zei hij inderdaad ook dat het te gevaarlijk was. Maar wat bleek dus, hij had het over de zomer! (dan regent het erg veel en is de rivier inderdaad wild en gevaarlijk) Maar nee, als ik wilde kon ik samen met de ouderen naar Sundarijal, ik wist toch de weg dus dat was allemaal geen probleem. De vreugde van de kinderen kunnen jullie je niet voorstellen toen ik ze vertelde dat we morgen naar Sundarijal gaan. Ze dachten allemaal dat ik ze voor de gek hield.. Maar niet dus, de volgende dag ging het met de local busjes naar Sundarijal en we zijn veel verder gewandeld dan met de kleintjes, hebben superlekker geluncht en watergevechten gehouden totdat iedereen kletsnat was. Toen we terugliepen zei Tenzin Namdol, de oudste van t Hostel: ‘This was one of my most memorable days in my life. I will never forget this day..' En toen stonden me toch de tranen in mijn ogen hoor..

Ik besef nu, aangezien ik voor een paar dagen naar Rainbow Childrens Home in Pokhara ga, dat ik die kinderen hier echt ontzettend ga missen als ik eenmaal verder reis. Eigenlijk was ik van plan om na mijn 2 maanden hier inKathmandunaar Pokhara te gaan, maar omdat ik hier supergraag nog Lhosar wil vieren, en Karma zijn (zieke) moeder gaat opzoeken, gaan we nu voor een paar daagjes! En als ik terug ben, heb ik gelukkig nog tot en met 8 maart om nog meer onvergeetelijke momenten te creeeren voordat ik in het vliegtuig naar Bangkok, Thailand stap!

Heel veel liefs, en ik blog weer als ik terug uit Pokhara ben.
Juli