Het is echt typisch Nepal, hebben we stroom.. doet het internet het niet. Hebben we geen stroom, en dus allemaal maar een back up batterij, lijkt er met het internet niks mis te zijn. Oja, of doet alleen hotmail het niet. Nadat het een paar dagen flink had geregend, hadden we opens 24 uur aan een stuk stroom.. en nu, lijkt het internet het helemaal niet meer te doen. Vandaar ook dat ik erg langzaam ben in het beantwoorden van persoonlijke mails, mijn excuses maar ik kan er echt niks aan doen. De computers in internetcafes vallen om de haverklap uit, dus daar heb ik oook niet veel aan. Maar goed, dit hoort gewoon bij Nepal. Een Nepal zonder powercuts kan ik me bijna niet voorstellen!

Oke, dit was even off topic dus nu weer naar de belangrijkere zaken. Zoals ik al vertelde, zou ik samen met Karma naar Pokhara gaan. Nouja, zo gezegd, zo gedaan. Met een tourist bus (waar allemaal locals inzaten) ging het, de al bekende, 200km route naar de twee grootste stad van Nepal. Eenmaal in Pokhara aangekomen, ging Karma naar een van de vele Tibetaanse vluchtelingen kampen, waar zijn moeder left (en hij ook opgeroeid is), ik ging verder naar Lake side, de touristen buurt van Pokhara, waar ik een leuk guest housje zocht en vond! Aangezien het al wat later in de avond was ging het niet meer naar RCH, maar na een lange tijd weer eens uiteten, en met heet water douchen en dan ook vroeg naar bed..

Ik vond het op de een of andere manier echt heel raar om terug te zijn in Pokhara, wetend dat ik er dit keer maar een paar daagjes ben en geen zes weken. Met kriebels in mijn buik ging ik dan ook op weg naar mijn vertrouwde weeshuisje, Rainbow Childrens Home. Maar wat ik vergeten was, de kinderen hebben natuurlijk gewoon school! Er was dus ook niemand bivalve de (half blinde) zus van Goma, de directrice. Pluspunt nummer 1, ze kan engels en begon een gesprek met mij! Ze was de vorige keer in feite de huismoeder van de kinderen, maar was super verlegen en kon met ons vrijwilligers helemaal niet communiceren. Nu leek het alsof ze het echt leuk vond om mij wee rte zien! Ik ging dus op weg naar de school, om de kinderen op te halen maar ze kwamen me al tegenmoet. In eerste instantie herkende ik dus niemand, super veel kleine kinderen en ik twijfelde even of het wel echt de kinderen van RCH waren. Maar toen de ouderen kwamen, en er wat onzekere blikken tussen on s heen en weer gewisseld warden, was het: Miss, miss, you are back! You are back! Ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier had ik niet verwacht dat ze me echt nog zouden herkennen.. Er komen daar immers zoveeel vrijwilligers, dat ik altijd het idée had dat ik een van velen ben. Maar dat was dus niet zo..

Eenmaal in t weeshuisje aangekomen werd ik meteen naar mijn afscheids foto gesleept, die op een andere plaats hangt, maar er wel nog steeds hangt!En nog naar een andere foto.. Iedereen sprak over Laura en Mariela, en over ons dansoptreden met het Teej festival. Alles kriebels waren dus voor niets, het was echt leuk om terug te zijn! Toen Goma en Khim er naar een tijdje waren, was de vreugde natuurlijk nog groter. Ze vertelden me alles over de nieuwe kinderen, en de kinderen die er niet meer zijn en natuurlijk over hun nieuwe project. Wat echt pluspunt nummer 2 is! Goma heeft een sort van, ja, organisatie opgericht waar arme, gescheiden of mishandelde vrouwen leren weven, en uiteindelijk tassen maken die ten goede van Rainbow Childrens Home worden verkocht. Aangezien RCH nog steeds zonder een of andere buitenlandse sponsor ‘leeft’ zal dit op zn tijd een van de grootste inkomstenbronnen voor t weeshuisje worden. En Goma helpt daarbij ook nog een hele groep vrouwen!

Ik heb natuurlijk ook een hele stapel dingen gekocht, en het (niet aangekondige) donatiegeld gebracht waar ze natuurlijk heel erg blij mee waren! Er waren wel nog 5 andere vrijwilligers, maar ze kwamen niet elke dag en sliepen ook ergens anders. Verder heb ik de paar dagen met de kinderen vooral huiswerk gemaakt en spelletjes gespeeld, maar aangezien het dus super slecht weer was en heel erg veel heeft geregend niet zo heel veel foto’s gemaakt. Van 23 kinderen in 2009 zijn er in die 1,5 jaar tien kinderen bijgekomen .. wat ik best wel veel vind, en waar ze in feite amper plaats voor hebben. Ze hebben nu namelijk ook nog een ruimte nodig om te tassen in op te slaan.. Verder is Enoch, de broer van Goma ook geen slag veranderd en nog steeds zo lui als ik hem in herinnering heb, haha.

Het ging nog een paar uurtjes naar mijn gastgezin, waar ik de vorige keer drie weken verbleef maar in feite had ik veel te weinig tijd om iedereen even veel aandacht te geven.. Ze vonden het allemaal jammer dat ik maar een paar daagjes in Pokhara was, maar ze snapten wel dat ik voor het Tibetaanse project heb gekozen. En hoe leuk in de kinderen en Goma ook vind, ik voel me hier in Kathmandu gewoon (iets) fijner. Nja, ik kreeg toch weer een afscheids ceremonie, met sjaal en tika (wat ik dus eigenlijk echt niet wilde) en toen ging het de volgende dag alweer terug richting Kathmandu, en voelde het voor mij op de een of andere manier, dat ik weer .. ‘thuis’ gekomen was naar een uitstapje. .

Hier, in kathmandu, begon het normale leven weer met lesgeven, huiswerk helpen en spelletjes geven en natuurlijk Tibetaans eten! Totdat de kinderen mij vertelden dat ze morgen geen conversation class hadden aangezien we allemaal waren uitgenodigd voor een bruiloft! Nouja, dat was natuurlijk wel een reden om de class te skippen, en ging het met zijn allen de volgende dag naar Boudha. Ik wist dus echt totaat neit wat ik mij bij een ‘Dolpo bruiloft’ moest voorstellen, aangezien het hele Hostel (33 kinderen) en ik .. waren uitgenodigd, dus dan moest het toch wel een grote (lees: rijke) bruiloft zijn.. En ja, dat was het ook. De bruid en de bruidegom kwamen in een Jeep, gevolgd door mensen op scooters en motors, voordat we met zijn allen naar een erg grote feesttent gingen. Die feesttent was al tamelijk vol, en aangezien Dolpo kinderen nog al verlegen zijn (en Karma nog een meeting had, en dus later kwam..) stonden we eerst een tijdje buiten te wachten om daarna een paar stoelen bemachtigd te hebben.

Nouja, als jullie me zouden vragen: Hoe gaat dat nou bij zon bruiloft? Is het antwoord eigenlijk super simpel. De bruid en de bruidegon zitten in de eerste rij, en voor hun is een podium waar de meeste tijd een of andere monnik/lama/rimpoche een of andere tibetaanse speeches houdt. De rest van de mensen zit achter de bruid en de bruidegom, van erg belangrijk tot niet belangrijk. (Ik moet bekennen, ik heb vijf uur lang niet geweten wie nou eigenlijk aan het trouwen is..) Dan zijn er zeker 20 dolpo mannen en vrouwen die CONTINU met eten en drinken rond lopen. In feite zit je dus uren lang, te eten en te drinken en met iedereen te kletsten. Er waren tussendoor wel nog een paar muziekoptredes maar verder heb ik niet echt veel van alle speeches kunnen verstaan. Ik heb wel een tijdje vooraan gezeten aangezien een andere leraar en vriend van Karma daar zat, en mij aan iedereen begon voor te stellen maar daar voelde ik me toch wel heel erg ongemakkelijk en ben ik snel terug naar de kinderen gegaan.

Ik was trouwens niet de enigte buitenlander daar, maar die twee vrouwen waren constant aan het eten en aan het drinken (alcohol) dat ik neit echt behoefte had om met hun te gaan socializen. Dus heb ik vooral veel foto’s gemaakt en mij met de kinderen kostelijk vermaakt. Savonds was er dan nog warm buffet voor iedereen en zetten ze opeens engelstalige remix’ op! En na hele vier maanden niet uitgeweest te zijn, en geen mp3 meer te hebben, kunnen jullie je vast voorstellen dat mijn benen gewoon stonden te springen om te dansen. Maar niemand van de oudere kinderen durfde mee (later hoorde ik dat het te maken had met een of andere stomme Lama die wel 20x liet merken dat hij het niet ok vond dat de Shelter 108 kinderen niks hadden opgevoerd.. qua dans of muziek.. nou ja, als IEMAND het nou eens van te voren of tijdens de bruiloft had gevraagd en de kinderen hadden nee gezegd, dan had ik dat nog wel kunnen begrijpen maar aangezien NIEMAND ooit heeft gevraagd of de kinderen iets kunnen opvoeren, vond ik het allemaal een beetje heeeeel erg overdreven. Maar de kinderen namen het natuurlijk super persoonlijk..) , dus ging het met de kleinsten op naar het podium, waar al 30 andere volwassenen/kinderen stonden te dansen en hebben we nog een super leuke avond gehad. Karma is rond een uur of zeven naar huis gegaan, en ik met de meeste kinderen om negen. Nadat ik ze moest beloven hun ‘die dans’ ook te leren met Lhosar. Dat wordt volgens mij nog een hele klus, aangezien het niet eens een echte dans is, haha! (Wat wel een beetje stom is, dat Dolpo-pa mij nu herkennen! Als ik in Boudha rondloop met de kinderen, en we ontmoeten kenissen, dan is het meteen: Is dit het westerse meisje wat op de bruiloft heeft gedanst?! Even voor de duidelijk, ik had niets alcoholisch gedronken en heb alleen met kleine kindjes aan de hand gedanst haha :P)

Verder zijn we super druk aan het voorbereiden voor Lhosar, heb ik toch maar een Chuba laten maken en hebben we vandaag 35 KILO aan tibetaans gebak, kapse, gemaakt.

Worden alle kamers super grondig schoongemaakt, alle gordijnen gewassen en kijken we allemaal naar die drie dagen feest uit. Al wil ik niet aan t afscheid denken, dat maar een dag later plaatsvind.. Maar Thailand(/Laos/Cambodja) wordt vast ook mooi, en als mijn plannen doorgaan, kom ik volgend jaar (dus in 2012) in de zomer toch weer terug om naar Dolpo te gaan!

Heel erg veel liefs,
Julie