Het voelt ontzettend vreemd om in Thailand te zijn, het wemelt er van de backpackers, iedereen loopt in (super) korte kleding en het is benauwd warm. Ik mis het nepaleze getoeter, de indiaase drukte.. en natuurlijk, de dolpo kinderen. Het was een vreselijk mooi afscheid, de kinderen hebben me van hun zakgeld een Tibet vlag gekocht, ze hebben me briefjes geschreven en zelfs de stoerste jongens stonden me huilden uit te zwaaien..

De laatste week met de kinderen was ontzettend leuk, maar natuurlijk ook erg druk. Ik heb wel 10x opnieuw een lijstje moeten maken met dingen die ik ECHT nog wilde/moest doen voordat ik wegging.. Maar tegelijkertijd gingen de voorbereidingen voor Lhosar gewoon door. Zoals al verteld begon het met Kapse maken! Ofja, eigenlijk met het feit dat ik toch maar besloot om toch een Chuba te dragen met Lhosar. Een Chuba is een sort van lange tibetaanse jurk, met een blousje, en als je getrouwd bent draag je er nog een gestreept schort overheen. Dus ging het samen met twee kinderen langs ALLE stofwinkels die er maar te vinden waren in Boudha, aangezien een al gemaakte Chuba goedkoper zou zijn.. maar nee, Jule was er altijd veel en veel te lang voor. (Tibetanen zijn ook maar klein) Dus heb ik uiteindelijk toch maar een op maat laten maken, die ik de volgende dag dan ook echt kon ophalen en die zelfs lang genoeg was! De kinderen vonden het natuurlijk helemaal geweldig, en ik moest hem meteen aan iedereen showen..

Daarna gingen we met zn allen weer verder, aangezien drie dagen voor Lhosar alle meisjes hun kleren moisten wassen en hun haar moesten wassen. De jongens daar en tegen mochten die dag niet hun haar wassen, maar moesten hun kamers schoon maken. Dat is dus echt nog heel erg ouderwets, aangezien ze vroeger in Tibet maar een keer paar jaar ECHT goed schoonmaakten, en dus ook.. hun haar wasten. De volgende dag was het trouwens omgedraaid, maakten de meisjes hun kamers schoon en wasten de jongens hun kleren en haar. Samen met Karma ben ik dan nog naar de enige echte supermarkt gegaan om er ontzettend veel snoep en koekjes te kopen. Waarom? Om te offeren! De volgende dag hebben we dan ook met samen met de kok een hele ‘offertafel' opgebouwd..

In feite wordt dus alles wat je met Lhosar eet, eerst geofferd. Dus het eerste werd Kapse geofferd, toen kwamen rozijnen en nootjes, snoep en koekjes. Maar ook boter, thee en rijst. Tsampa, water en natuurlijk niet de vergeten Chang! De avond voor Lhosar werd de Tsampa in kleine bolletjes gevormd en kreeg iedereen een bolletje.. We moesten er symbolisch ons hele lichaam mee aangeraakt hebben om ons slecht geluk weg te halen. Daarna moest je dan een haar van jezelf pakken en dat haar om dat bolletjes tsampa draaien, en erna weggooien. (Jullie moeten je niet voorstellen dat dat allemaal SUPER serieus gedaan word, de kinderen zelf vinden het net zo grappig en gek als ik) Als avondeten kregen we twee dagen lang een soort van Thukpa, die Tibetaanse noedle soep maar deze keer dus met tsampa, en dat was echt heel erg vies. Daarnaast kregen we nog deegballetjes die de meisjes hadden gemaakt, dit keer zonder vulling maar met een briefje, net als gelukskoekjes dus.

De nacht voordat het echt Lhosar was, startten de jongens samen met de kok opens te kaarten. Eigenlijk is kaarten in Nepal verboden, maar met Lhosar maakte het opeens niks meer uit. We speelden namelijk opeens voor geld! Iedereen gaf een rupee, een cent dus en we hebben tot een uur of twee in de nacht gekaart. Het was echt super leuk, grappig en gezellig en geweldig om te zien hoe blij ze waren als ze een paar rupees gewonnen hadden! Jammergenoeg was de nacht erna een beetje te kort, aangezien er al om vier aan mijn deur geklopd werd.. In mijn Chuba ging het dan omhoog naar de meisjes, aangezien ze me toch echt even moesten helpen met alles fatsoendelijk aandoen. En toen gingen we met zijn allen naar de Stupa, ik verwachtte er op de een of andere manier dus massa's mensen die precies hetzelfde van plan waren als wij maar dat was dus helemaal niet zo. We waren er bijna alleen.. Maar des te later het werd, des te meer mensen er kwamen die je HAPPY LHOSAR wenstten.

Na een paar rondjes (kora) hadden we er dan ook genoeg van, en gingen we toch wel gaapend terug naar huis. Daar aten we dan om zeven uur ontbijt, en ik dacht dus dat we gewoon Kapse zouden krijgen, dat hadden de kinderen me immers verteld. Maar nee, we kregen rijst met nootjes en rozijnen en niet te vergeten boter thee en chang. En toen zat ik daar dus, met met mijn thee en bier in de vroege morgen. En niet alleen de ouderen kregen Chang, IEDEREEN dronk chang. En dan ook minstens 3 kopjes. Ik moet toegeven het stinkt vreselijk, maar het is wel te drinken (als je het slijmerige popcorn en de noten wegdenkt en het niet als ontbijt drinkt).. daarna werd de muziek aangezet, en hebben we eerst wat gedanst en spelletjes gespeeld om erna langs alle kloosters te gaan die er in Boudha te vinden zijn.

De jongens en meisjes droegen dus hun traditionele ‘dolpo' chuba, en ik mijn ‘tibetaanse' chuba en zo gingen we dus van het ene klooster naar het andere. Soms maakten we alleen een rondje en baden we voor de afbeeldingen van grote boedhas of hoge lamas. Maar in sommige kloosters/temple zaten er hoge lamas of rinpoches die ons zegenden. En dat was dus echt een hele serieuze gebeurtenis. Ik was dus van plan om precies hetzelfde te doen als de kinderen en had me daar dus helemaal op voorbereid. Een witte khata, gebedsjaal, voor me houdend samen met een donatie, als je dan aan de beurt bent gaan buigen, zodat hij je met zijn hand kan zegenen, jij laat de sjaal vallen, en het geld valt ook op de berg van khata's en andere donaties. Maar het komt altijd anders dan verwacht.. Wat gebeurde er namelijk toen ik aan de beurt was; die hoge rinpoche geeft me een hand en wenst me ‘a happy new year', en toen stond ik daar met mijn mond vol tanden en kreeg maar net gezegd dat ik uit Duitsland kwam toen hij me dat ook nog vroeg. Toen ik dat aan de kinderen vertelde, antwoorden ze dat dat een heel goed teken was aangezien hij me had aangeraakt! Karma vertelde me erna dat Rinpoche's het erg leuk vinden als westerse in traditionele kleding Lhosar vieren, maar hun zich ook proberen aan te passen door ons een hand te geven. Dus toch geen goed teken ;)

Jammergenoeg ging het savonds al vroeg naar bed, ik had buikpijn van die stomme chang. Het leek wel of dat rijstebier in mijn buik verder aan het gisten was.. De rest van Lhosar heb ik dan ook dankbaar nee tegen elk kopje chang gezegd! Verder hebben we de tweede dag van Lhosar niet erg veel speciaals gedaan, er werd wat opgeruimd aangezien de eerste dag van lhosar geen bezem aangeraakt mag worden en natuurlijk weer gekaart en in de avond tradioneel gedanst! De laatste officiele Lhosar dag ging het dan met zijn allen naar Swanyambu, om nog een keer een uitstapje te maken en ook hier de kora te lopen. Het was een super mooi dag, maar iedereen wist ook dat het mijn laatste echt dag met iedereen zou zijn, en ik werd te vaak gevraagd of ik morgen rond deze tijd al weg zou zijn.. en opeengeven moment moest ik daarop met ja antwoorden, of ik wilde of niet. Toen we terug waren maakte de kok voor mij voor de laatste keer als avondeten roti's met ladyfingers en toen was het wachten op stroom zodat ik na twee maanden toch echt weer mijn backpack moest inpakken. Tot elf uur zat ik nog samen met de kinderen in de gebedsruimte, kreeg van alle kinderen een Tibet vlag en gaf ik elk kind nog 5 fotos.. Toen er dan eindelijk licht was hielpen me vier meisjes en een jongen nog met inpakken totdat alles klaar was en hebben we nog een keer tot drie uur in de nacht gekaart.

En toen was het gewoon echt tijd om afscheid te nemen.. de laatste keer met alle kinderen bidden, de laatste keer ontbijten en de laatste keer met alle jongens momo's gemaakt. En ja hoor, toen kwamen de tranen al. De momo competitie heb ik jammergenoeg met 23 - 26 momo's verloren, maar meer kon ik gewoon echt niet eten! Ondertussen kreeg ik de hele tijd kleine cadeautjes van de kinderen, van een jongen een sleutelaanhanger met Free Tibet, van een ander een brief waarop stond: ‘open with smile ?', nog heel veel kaarten en een zelf gemaakt boekje, en uiteindelijk 35 khata's..

Ik mis de elke-dag-gestelde-vraag: 'Witch country is similar to Nepal?', de conversation classes, het Simchang Nangoo Julie in de avond, het Good Morning Julie in de avond, de uitstapjes, de ellenlange gesprekken en discussies, ja zelfs de discussies of we wrestling of een hindi movie zouden kijken.. Maar zoals de kinderen wel zovaak gezegd hebben, en zovaak in de briefjes geschreven hebben; Every meeting has a departure, and every departure has a meeting! Maar volgens mij zal ik er nooit aan kunnen wennen, ookal ben ik nu al meer dan 4 maanden onderweg, telkens weer afscheid nemen van al die mensen die je ontmoet is gewoon het enigste negatieve aan reizen!

Heel veel liefs vanuit Bangkok,
Julie die 33 kinderen vreselijk mist!