Nieuw avontuur, nieuwe blog!

Hoi lieve volgers,

er is best wel een grote kans dat je geen idee hebt waarom je dit mailtje krijgt. Om je helpten te herinneren: je volgde mij met mijn reis door India, Nepal, Thailand, Laos en Camodja. Inmiddels zijn we een paar jaar later en heb ik mijn Bachelor diploma (jaja, in South and Southeast Asian Studies) gehaald en ben ik afgelopen februari begonnen met mijn Master programma (Cultural Anthropology and Development Sociology: A Sustainable World), weer aan de Uni Leiden. Onderdeel hiervan is veldwerk doen, en jullie kunnen het waarschijnlijk al raden, dit gaat Jule in India doen. Precies! :)

Als jullie me (weer) willen volgen kan dat op: www.julindia.com
Onder het kopje 'Hoi, ik ben Juli' vinden jullie aan de rechterkant een mogelijkheid om je emailadres in te vullen (niet vergeten te bevestigen!) en dan worden jullie op de hoogte gehouden van mijn nieuwe avontuur.

Hopelijk tot op mijn nieuwe blog/website!

Liefs,
Jule

P.s. Deze blog zal ik verwijderen.

Beter laat dan nooit..

367 dagen geleden begon mijn grote avontuur. Ik vertrok in mijn eentje naar India. Precies een half jaar geleden kwam ik met een rugzak vol met souvenirtjes, een berg verhalen en ontelbare foto's terug en na een veel te lange tijd lukt het me eindelijk om mijn allerlaatste weblog van dit jaar te schrijven.

Waar was ik gebleven? In Cambodja.. weten jullie nog, ik wilde perse nog naar het immense tempelcomplex in Angor Wat. Vandaaruit ging het naar Siem Reap, de hoofdstad en verder naar de kust. Ik ben drie dagen gaan duiken, en heb op de boot een Belgisch meisje, Lina, ontmoet. We besloten samen verder richting Thailand te reizen omdat onze vlucht naar Europa op dezelfde dag was! Samen met nog een Zwitsers meisje, Sereina, die ik in Laos had ontmoet kon het begin van het einde beginnen.

We besloten om één weekje vakantie te vieren op Ko Chang. Een eiland in het noordoosten van Thailand, aan de grens van Cambodja. Zo gezegd, zo gedaan. We belandden met zn drietjes in een leuke bungalow en genoten volop van het eten, zwemmen en zonnen. Lina en ik zijn nog twee dagen gaan duiken maar helaas vloooog de tijd voorbij. We moesten terug naar Bangkok.

Bangkok was in paar woorden samengevat: winkelen, massage, eten, nog meer winkelen, vliegtickets bevestigen en nog wat winkelen. Voor het eerst in zes maanden voelde ik me echt een toerist, maar voor de allerlaatste dagen mocht dat wel. De laatste avond was toch wat zwaarder dan verwacht, we zijn heerlijk gaan uiteten, hebben een laatste drankje samen gegaan en toen ging het met een airportbusje naar t vliegveld. Al die mooie momenten, mensen, verhalen, plannen moest ik opeens achter me laten. Afscheid nemen blijft toch het moeilijkst aan reizen. Eenmaal aangekomen op het vliegveld mocht ik in eerste instantie niet eens mee, uiteindelijk moest ik een nieuwe vlucht boeken omdat ik met de creditcard van iemand anders de vlucht had geboekt (doe ik ook niet nog een keer..).

Tja, en toen was ik weer thuis. Back to real life, en nee, tijd om echt even bij te komen had ik niet. En misschien was dat maar goed ook. Ik belandde meteen in een verhuizing en begon bij een ijssalon in Heerlen te werken, daarnast moest ik vanalles voor mijn studie regelen.

Inmiddels ben ik alweer zes maanden thuis en voel ik me nogal schuldig dat ik niet eens mijn blog heb afgeschreven. Nu kan ik natuurlijk smoesjes verzinnen dat ik het te druk had (wat er deels ook mee te maken had) maar het is natuurlijk geen excuus.

Als ik terug denk aan mijn reis, is er maar een woord voor nodig: geweldig. Ik mis de Indiase treinen als ik in die saaie Nederlandse treinen zit. Ik mis de mensen, de drukte, de manier van doen, de kleuren en geuren, het eten, chai! De vragen waar ik vandaan kom, wat ik kom doe en natuurlijk het fotograferen! De liefste Tibetaanse kinderen in Nepal mis ik nog het meest, maar gelukkig bestaan er emails en/of facebook berichten. Ik mis het heerlijke eten in Laos, Cambodja en Thailand. Ik mis gewoon het reizen, de mensen en al die mooie, onvergetelijke momenten.

Maar lieve lezers, ik wil jullie bij deze, beter laat dan nooit, bedanken. Bedankt voor alle lieve reacties, mails en tips op mijn blog. BEDANKT voor € 900,- die bijeen zijn gekomen tijdens mijn afscheidsfeestje. Bedankt voor alle smsjes, skype gesprekken en facebook berichtjes!

Het studentenleven en mijn mini kamertje in Leiden bevallen prima.. maar stiekem kan ik niet wachten totdat ik weer in een vliegtuig richting Azie zit.

Heel veel liefs,
Jule

Sabaidee en sua s'dei

Laos, een landje tussen Thailand, Myanmar, China, Cambodja en Vietnam. Een land waar veel mensen zich waarschijnlijk helemaal niks bij kunnen voorstellen. Een land waar ongeveer zes miljoen mensen wonen, en waarvan tachtig procent in dorpjes woont. Een land waar je uren nodig hebt om van A naar B te komen, een land waar je in feite maar een goede straat hebt. Een land waar de locals je smorgens en savonds lao-lao aanbieden en een land waar je met een glimlach en 'Sabaidee' ontzettend ver komt.

Met de boot ging het in Thailand de grens over, en na een halfuurtje had ik mijn Visum on arrival. Ik ruilde mijn laatste Dollars in Kip en voelde me opeens heel erg rijk (een Euro is immers 10.000 Kip). Samen met een Canadese man (65) die ik op de boot had leren kennen ging het dan naar Luang Namtha, het noorden van Laos. Kleine dorpjes, oude verlaten tempels en kinderen die je achterna zwaaiden. Velden vol met watermeloenen, gezellige avonden op de nightmarket en natuurlijk een hele boel papaya salades. Het was namelijk niet altijd even gemakkelijk om vegetarisch te zijn in Laos.. Ik had het helemaal naar mn zin in t noorden, totdat we de aardbeving in Myanmar toch wel goed konden voelen. Het hele guesthouse beefde. Gelukkig is er niks ingestort, maar vooral vervelend was die ontwetenheid. Niemand wist namelijk ook maar IETS.

Dus ging het verder, samen met Simon (25) uit Frankrijk, naar een super klein dorpje, prachtig tussen karst bergen en aan de rivier Nam Ou gelegen. Het bestond in feite maar uit een straat en het was niet eens via een straat te bereiken. De omliggende dorpjes en de grotten maakten het wel een favoriete backpackers bestemming maar er waren gelukkig nog steeds meer locals dan falang! Falang is eigenlijk het láo woord voor iemand die uit Frankrijk komt (komt nog uit de tijd dat Laos een kolonie van Frankrijk was), maar wordt tegenwoordig voor elke buitenlander/tourist/backpacker gebruikt.

Tja vanuit daar ging het met de boot langzaam naar het touristische Laos. Luang Prabang en uiteindelijk Vang Vieng. Luang Prabang is een hartstikke mooie oude stad, met heel veel tempels en heel erg veel fransen. Je had er cafes en restaurants die je waarschijnlijk ook in Parijs kon tegenkomen, enzelfs baguettes! Het ging naar de geweldige waterval, en na 3x proberen lukte het Simon dan ook een topfoto te maken.. We reisden samen tot in Vang Vieng, en daar had ik heel snel genoeg van. Het leek wel Thailand! Vang Vieng is 'beroemd en berucht' om tubing. Met een band de rivier af tuben.. opzich, best leuk. MAAR, je tubet dus eigenlijk maar 50 meter en dan heb je de eerste bar, en dat gaat zo maar door totdat je helemaal dronken het smiddags weer in the city bent. Neeja, niks voor mij dus.

Vientiane, de hoofdstad heb ik even overgeslagen al denk ik dat die stad nog best wel heel leuk had kunnen zijn, aangezien het een rustige stad was, die ook aan de river gelegen is. Maar het ging met de sleeperbus, gezellig op de achterslaapbank samen met drie Engelse jongens (niet dus..), naar de 4000 eilanden, helemaal in het zuiden van Laos. 4000 eilanden? Maar geen zee? Klopt! Talloze eilanden in de Mekong, sommigen groot en sommingen klein. Of het er echt 4000 zijn durf ik niet te zeggen haha! Daar had ik dan zoveel geluk dat ik samen met een zwitsers meisje, de van het uitstervenbedreigde rivierdolfijnen, heb gezien, echt super tof! Samen hebben we nog een uitstapje naar dé grootste watervallen van Zuidoost Azie geweest, en toen.. heb ik besloten om Laos te verlaten.

En waar ben ik nu? Ik ben in Cambodja! En ik moet zeggen, ik heb t hier super naar mijn zin. Laos is een hartstikke mooi land, natuurliefhebbers zullen er meteen verliefd op worden, maar behalve veel natuur is er niet veel anders.. Ik heb er een mooie tijd gehad, maar ik heb ook het gevoel dat ik ondanks 2,5 weken, heel veel heb gezien. Ik had er, als ik heel rustig aan had gedaan, nog wel een weekje aan kunnen plakken maar aangezien ik super graag nog Angkor Wat in Cambodja wilde zien, en ik er zooo dichtbij was, heb ik mezelf samen met andere backpacker voor 15uur in een bus geduwd. En ben ik snachts doodsmoe in Siem Reap aangekomen. MAAR, ja Angkor Wat, Angkor Thom, Bayon en zijn vooral Tha Prom waren het echt waard. Met de fiets, en achterop een scooter heb ik de meeste temples verkend, en nu is mijn tempel dosis voor de komende jaren denk ik wel goed voorzien.. Morgen gaat het naar de hoofdstad, Phnom Penh en dan langzaam richting strand (eindelijk)! Dan ga ik langzaam weer richting Thailand en misschien nog voor 3 dagen (live abroad) duiken in Zuid-Thailand en dan.. kom ik ookal bijna terug naar huis.

Heel veel liefs, en tot snel!
Jule

Teleurgesteld in Thailand.

Tja, Thailand of beter gezegd, tja, Noord-Thailand. Ik moet heel eerlijk bekennen, ik heb er weinig positiefs over te vertellen.. Het was het gewoon niet.

Na een paar daagjes rustig aan gedaan te hebben, en natuurlijk de bezienswaardigheden inBangkok (grand palace/floating markets) bekeken te hebben, wist ik echt niet wat ik met Thailand moest. Overal zie je groepen van touristen, smorgens, smiddags en natuurlijk savondsaan het bier. Je ziet veel oude mannen met super knappe Thaise vrouwen,maar ik miste vooraldevriendelijke mensen, ik was toch immers in het o­­­­zo vriendelijke Thailand?!

Het ging langzaam via Kanchanaburi, 'get drunk on a shoestring' zegt genoeg he?,en de heel mooie watervallen in Erawan,naar de historische stad Sukhothai, waar het jammergenoeg alleen maar regende. Het is niet zo dat ik Thailand stomvond (ik ben inmiddels al in Laos) maar, de combinatie van het nog steeds moeilijke afscheid van de kinderen en dan vergleek ik alles met India en Nepal, wat ik gewoon niet moet doen, viel het allemaal een beetje tegen. Ik heb dan ook serieus niemand ontmoet die alleen reisde, de local bussen lijken wel Indiaase VIP bussen, met een soort van stewardess, eten/drinken en natuurlijk een wc! Oh, en niet te vergeten een TV.. Wat doen Thais namelijk dehele dag? Eten, en dan vooral heel veel vlees (minpunt..), tv kijken en/of internetten en vooral geen meter lopen. Daar heb je immers een scooter of een tuk-tuk voor. De wegen zijn dan ook allemaal in een perfecte conditie, met verlichting en verkeersborden. En niet te vergeten stoplichten! En zelfs in kleine (local/traditionele) Akha dorpjes, helemaal in het noorden, heeft iedereen een scooter en komt de ijsman ijsjesbrengen..

Maar goed, dat had ik allemaal nog wel mee kunnen leven ALS de locals net zo vriendelijk zouden zijn als in Zuid-Azie. Maar nee, ze lijken wel verpest door al die massa's dronken touristen. Je vindt de aardige Thais nog wel hoor, daar niet van, maar je moet er echt naar gaan zoeken en dat vind ik gewoon heel jammer.

Ik begrijptrouwens wel waarom zoveel mensen Thailand wel geweldig vinden, het is gewoon super makkelijk. Het is schoon, tamelijk westers,voor europese verhoudingen goedkoop, het eten is vleesgehaltig, en je hebt toch nog wel die Aziatische cultuur, nja, een beetje dan. En niet te vergeteneen heleboel supermooie eilanden die ik wellichtover een tijdje nog ga verkennen.Momenteel benikblij datikThailandeven achter me gelaten, en ben ik nu in het noorden van Laos!En daar zit je dan savonds, samen met een Canedeese man en een Frans meisje, samen met locals in „The Nightmarket' te eten en te drinken, iedereen is hartstikke aardig, biedt jou bier en papaya salade aan, en het is gewoon een zoveel mooiere sfeer dan in Thailand.. Ja, ik ben echt blij om in Laos te zijn!

Heel veel liefs,
Juli

Een geweldig afscheidsfeestje genaamd Lhosar!

Het voelt ontzettend vreemd om in Thailand te zijn, het wemelt er van de backpackers, iedereen loopt in (super) korte kleding en het is benauwd warm. Ik mis het nepaleze getoeter, de indiaase drukte.. en natuurlijk, de dolpo kinderen. Het was een vreselijk mooi afscheid, de kinderen hebben me van hun zakgeld een Tibet vlag gekocht, ze hebben me briefjes geschreven en zelfs de stoerste jongens stonden me huilden uit te zwaaien..

De laatste week met de kinderen was ontzettend leuk, maar natuurlijk ook erg druk. Ik heb wel 10x opnieuw een lijstje moeten maken met dingen die ik ECHT nog wilde/moest doen voordat ik wegging.. Maar tegelijkertijd gingen de voorbereidingen voor Lhosar gewoon door. Zoals al verteld begon het met Kapse maken! Ofja, eigenlijk met het feit dat ik toch maar besloot om toch een Chuba te dragen met Lhosar. Een Chuba is een sort van lange tibetaanse jurk, met een blousje, en als je getrouwd bent draag je er nog een gestreept schort overheen. Dus ging het samen met twee kinderen langs ALLE stofwinkels die er maar te vinden waren in Boudha, aangezien een al gemaakte Chuba goedkoper zou zijn.. maar nee, Jule was er altijd veel en veel te lang voor. (Tibetanen zijn ook maar klein) Dus heb ik uiteindelijk toch maar een op maat laten maken, die ik de volgende dag dan ook echt kon ophalen en die zelfs lang genoeg was! De kinderen vonden het natuurlijk helemaal geweldig, en ik moest hem meteen aan iedereen showen..

Daarna gingen we met zn allen weer verder, aangezien drie dagen voor Lhosar alle meisjes hun kleren moisten wassen en hun haar moesten wassen. De jongens daar en tegen mochten die dag niet hun haar wassen, maar moesten hun kamers schoon maken. Dat is dus echt nog heel erg ouderwets, aangezien ze vroeger in Tibet maar een keer paar jaar ECHT goed schoonmaakten, en dus ook.. hun haar wasten. De volgende dag was het trouwens omgedraaid, maakten de meisjes hun kamers schoon en wasten de jongens hun kleren en haar. Samen met Karma ben ik dan nog naar de enige echte supermarkt gegaan om er ontzettend veel snoep en koekjes te kopen. Waarom? Om te offeren! De volgende dag hebben we dan ook met samen met de kok een hele ‘offertafel' opgebouwd..

In feite wordt dus alles wat je met Lhosar eet, eerst geofferd. Dus het eerste werd Kapse geofferd, toen kwamen rozijnen en nootjes, snoep en koekjes. Maar ook boter, thee en rijst. Tsampa, water en natuurlijk niet de vergeten Chang! De avond voor Lhosar werd de Tsampa in kleine bolletjes gevormd en kreeg iedereen een bolletje.. We moesten er symbolisch ons hele lichaam mee aangeraakt hebben om ons slecht geluk weg te halen. Daarna moest je dan een haar van jezelf pakken en dat haar om dat bolletjes tsampa draaien, en erna weggooien. (Jullie moeten je niet voorstellen dat dat allemaal SUPER serieus gedaan word, de kinderen zelf vinden het net zo grappig en gek als ik) Als avondeten kregen we twee dagen lang een soort van Thukpa, die Tibetaanse noedle soep maar deze keer dus met tsampa, en dat was echt heel erg vies. Daarnaast kregen we nog deegballetjes die de meisjes hadden gemaakt, dit keer zonder vulling maar met een briefje, net als gelukskoekjes dus.

De nacht voordat het echt Lhosar was, startten de jongens samen met de kok opens te kaarten. Eigenlijk is kaarten in Nepal verboden, maar met Lhosar maakte het opeens niks meer uit. We speelden namelijk opeens voor geld! Iedereen gaf een rupee, een cent dus en we hebben tot een uur of twee in de nacht gekaart. Het was echt super leuk, grappig en gezellig en geweldig om te zien hoe blij ze waren als ze een paar rupees gewonnen hadden! Jammergenoeg was de nacht erna een beetje te kort, aangezien er al om vier aan mijn deur geklopd werd.. In mijn Chuba ging het dan omhoog naar de meisjes, aangezien ze me toch echt even moesten helpen met alles fatsoendelijk aandoen. En toen gingen we met zijn allen naar de Stupa, ik verwachtte er op de een of andere manier dus massa's mensen die precies hetzelfde van plan waren als wij maar dat was dus helemaal niet zo. We waren er bijna alleen.. Maar des te later het werd, des te meer mensen er kwamen die je HAPPY LHOSAR wenstten.

Na een paar rondjes (kora) hadden we er dan ook genoeg van, en gingen we toch wel gaapend terug naar huis. Daar aten we dan om zeven uur ontbijt, en ik dacht dus dat we gewoon Kapse zouden krijgen, dat hadden de kinderen me immers verteld. Maar nee, we kregen rijst met nootjes en rozijnen en niet te vergeten boter thee en chang. En toen zat ik daar dus, met met mijn thee en bier in de vroege morgen. En niet alleen de ouderen kregen Chang, IEDEREEN dronk chang. En dan ook minstens 3 kopjes. Ik moet toegeven het stinkt vreselijk, maar het is wel te drinken (als je het slijmerige popcorn en de noten wegdenkt en het niet als ontbijt drinkt).. daarna werd de muziek aangezet, en hebben we eerst wat gedanst en spelletjes gespeeld om erna langs alle kloosters te gaan die er in Boudha te vinden zijn.

De jongens en meisjes droegen dus hun traditionele ‘dolpo' chuba, en ik mijn ‘tibetaanse' chuba en zo gingen we dus van het ene klooster naar het andere. Soms maakten we alleen een rondje en baden we voor de afbeeldingen van grote boedhas of hoge lamas. Maar in sommige kloosters/temple zaten er hoge lamas of rinpoches die ons zegenden. En dat was dus echt een hele serieuze gebeurtenis. Ik was dus van plan om precies hetzelfde te doen als de kinderen en had me daar dus helemaal op voorbereid. Een witte khata, gebedsjaal, voor me houdend samen met een donatie, als je dan aan de beurt bent gaan buigen, zodat hij je met zijn hand kan zegenen, jij laat de sjaal vallen, en het geld valt ook op de berg van khata's en andere donaties. Maar het komt altijd anders dan verwacht.. Wat gebeurde er namelijk toen ik aan de beurt was; die hoge rinpoche geeft me een hand en wenst me ‘a happy new year', en toen stond ik daar met mijn mond vol tanden en kreeg maar net gezegd dat ik uit Duitsland kwam toen hij me dat ook nog vroeg. Toen ik dat aan de kinderen vertelde, antwoorden ze dat dat een heel goed teken was aangezien hij me had aangeraakt! Karma vertelde me erna dat Rinpoche's het erg leuk vinden als westerse in traditionele kleding Lhosar vieren, maar hun zich ook proberen aan te passen door ons een hand te geven. Dus toch geen goed teken ;)

Jammergenoeg ging het savonds al vroeg naar bed, ik had buikpijn van die stomme chang. Het leek wel of dat rijstebier in mijn buik verder aan het gisten was.. De rest van Lhosar heb ik dan ook dankbaar nee tegen elk kopje chang gezegd! Verder hebben we de tweede dag van Lhosar niet erg veel speciaals gedaan, er werd wat opgeruimd aangezien de eerste dag van lhosar geen bezem aangeraakt mag worden en natuurlijk weer gekaart en in de avond tradioneel gedanst! De laatste officiele Lhosar dag ging het dan met zijn allen naar Swanyambu, om nog een keer een uitstapje te maken en ook hier de kora te lopen. Het was een super mooi dag, maar iedereen wist ook dat het mijn laatste echt dag met iedereen zou zijn, en ik werd te vaak gevraagd of ik morgen rond deze tijd al weg zou zijn.. en opeengeven moment moest ik daarop met ja antwoorden, of ik wilde of niet. Toen we terug waren maakte de kok voor mij voor de laatste keer als avondeten roti's met ladyfingers en toen was het wachten op stroom zodat ik na twee maanden toch echt weer mijn backpack moest inpakken. Tot elf uur zat ik nog samen met de kinderen in de gebedsruimte, kreeg van alle kinderen een Tibet vlag en gaf ik elk kind nog 5 fotos.. Toen er dan eindelijk licht was hielpen me vier meisjes en een jongen nog met inpakken totdat alles klaar was en hebben we nog een keer tot drie uur in de nacht gekaart.

En toen was het gewoon echt tijd om afscheid te nemen.. de laatste keer met alle kinderen bidden, de laatste keer ontbijten en de laatste keer met alle jongens momo's gemaakt. En ja hoor, toen kwamen de tranen al. De momo competitie heb ik jammergenoeg met 23 - 26 momo's verloren, maar meer kon ik gewoon echt niet eten! Ondertussen kreeg ik de hele tijd kleine cadeautjes van de kinderen, van een jongen een sleutelaanhanger met Free Tibet, van een ander een brief waarop stond: ‘open with smile ?', nog heel veel kaarten en een zelf gemaakt boekje, en uiteindelijk 35 khata's..

Ik mis de elke-dag-gestelde-vraag: 'Witch country is similar to Nepal?', de conversation classes, het Simchang Nangoo Julie in de avond, het Good Morning Julie in de avond, de uitstapjes, de ellenlange gesprekken en discussies, ja zelfs de discussies of we wrestling of een hindi movie zouden kijken.. Maar zoals de kinderen wel zovaak gezegd hebben, en zovaak in de briefjes geschreven hebben; Every meeting has a departure, and every departure has a meeting! Maar volgens mij zal ik er nooit aan kunnen wennen, ookal ben ik nu al meer dan 4 maanden onderweg, telkens weer afscheid nemen van al die mensen die je ontmoet is gewoon het enigste negatieve aan reizen!

Heel veel liefs vanuit Bangkok,
Julie die 33 kinderen vreselijk mist!

Pokhara en een heel bijzondere gebeurtenis.

Het is echt typisch Nepal, hebben we stroom.. doet het internet het niet. Hebben we geen stroom, en dus allemaal maar een back up batterij, lijkt er met het internet niks mis te zijn. Oja, of doet alleen hotmail het niet. Nadat het een paar dagen flink had geregend, hadden we opens 24 uur aan een stuk stroom.. en nu, lijkt het internet het helemaal niet meer te doen. Vandaar ook dat ik erg langzaam ben in het beantwoorden van persoonlijke mails, mijn excuses maar ik kan er echt niks aan doen. De computers in internetcafes vallen om de haverklap uit, dus daar heb ik oook niet veel aan. Maar goed, dit hoort gewoon bij Nepal. Een Nepal zonder powercuts kan ik me bijna niet voorstellen!

Oke, dit was even off topic dus nu weer naar de belangrijkere zaken. Zoals ik al vertelde, zou ik samen met Karma naar Pokhara gaan. Nouja, zo gezegd, zo gedaan. Met een tourist bus (waar allemaal locals inzaten) ging het, de al bekende, 200km route naar de twee grootste stad van Nepal. Eenmaal in Pokhara aangekomen, ging Karma naar een van de vele Tibetaanse vluchtelingen kampen, waar zijn moeder left (en hij ook opgeroeid is), ik ging verder naar Lake side, de touristen buurt van Pokhara, waar ik een leuk guest housje zocht en vond! Aangezien het al wat later in de avond was ging het niet meer naar RCH, maar na een lange tijd weer eens uiteten, en met heet water douchen en dan ook vroeg naar bed..

Ik vond het op de een of andere manier echt heel raar om terug te zijn in Pokhara, wetend dat ik er dit keer maar een paar daagjes ben en geen zes weken. Met kriebels in mijn buik ging ik dan ook op weg naar mijn vertrouwde weeshuisje, Rainbow Childrens Home. Maar wat ik vergeten was, de kinderen hebben natuurlijk gewoon school! Er was dus ook niemand bivalve de (half blinde) zus van Goma, de directrice. Pluspunt nummer 1, ze kan engels en begon een gesprek met mij! Ze was de vorige keer in feite de huismoeder van de kinderen, maar was super verlegen en kon met ons vrijwilligers helemaal niet communiceren. Nu leek het alsof ze het echt leuk vond om mij wee rte zien! Ik ging dus op weg naar de school, om de kinderen op te halen maar ze kwamen me al tegenmoet. In eerste instantie herkende ik dus niemand, super veel kleine kinderen en ik twijfelde even of het wel echt de kinderen van RCH waren. Maar toen de ouderen kwamen, en er wat onzekere blikken tussen on s heen en weer gewisseld warden, was het: Miss, miss, you are back! You are back! Ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier had ik niet verwacht dat ze me echt nog zouden herkennen.. Er komen daar immers zoveeel vrijwilligers, dat ik altijd het idée had dat ik een van velen ben. Maar dat was dus niet zo..

Eenmaal in t weeshuisje aangekomen werd ik meteen naar mijn afscheids foto gesleept, die op een andere plaats hangt, maar er wel nog steeds hangt!En nog naar een andere foto.. Iedereen sprak over Laura en Mariela, en over ons dansoptreden met het Teej festival. Alles kriebels waren dus voor niets, het was echt leuk om terug te zijn! Toen Goma en Khim er naar een tijdje waren, was de vreugde natuurlijk nog groter. Ze vertelden me alles over de nieuwe kinderen, en de kinderen die er niet meer zijn en natuurlijk over hun nieuwe project. Wat echt pluspunt nummer 2 is! Goma heeft een sort van, ja, organisatie opgericht waar arme, gescheiden of mishandelde vrouwen leren weven, en uiteindelijk tassen maken die ten goede van Rainbow Childrens Home worden verkocht. Aangezien RCH nog steeds zonder een of andere buitenlandse sponsor ‘leeft’ zal dit op zn tijd een van de grootste inkomstenbronnen voor t weeshuisje worden. En Goma helpt daarbij ook nog een hele groep vrouwen!

Ik heb natuurlijk ook een hele stapel dingen gekocht, en het (niet aangekondige) donatiegeld gebracht waar ze natuurlijk heel erg blij mee waren! Er waren wel nog 5 andere vrijwilligers, maar ze kwamen niet elke dag en sliepen ook ergens anders. Verder heb ik de paar dagen met de kinderen vooral huiswerk gemaakt en spelletjes gespeeld, maar aangezien het dus super slecht weer was en heel erg veel heeft geregend niet zo heel veel foto’s gemaakt. Van 23 kinderen in 2009 zijn er in die 1,5 jaar tien kinderen bijgekomen .. wat ik best wel veel vind, en waar ze in feite amper plaats voor hebben. Ze hebben nu namelijk ook nog een ruimte nodig om te tassen in op te slaan.. Verder is Enoch, de broer van Goma ook geen slag veranderd en nog steeds zo lui als ik hem in herinnering heb, haha.

Het ging nog een paar uurtjes naar mijn gastgezin, waar ik de vorige keer drie weken verbleef maar in feite had ik veel te weinig tijd om iedereen even veel aandacht te geven.. Ze vonden het allemaal jammer dat ik maar een paar daagjes in Pokhara was, maar ze snapten wel dat ik voor het Tibetaanse project heb gekozen. En hoe leuk in de kinderen en Goma ook vind, ik voel me hier in Kathmandu gewoon (iets) fijner. Nja, ik kreeg toch weer een afscheids ceremonie, met sjaal en tika (wat ik dus eigenlijk echt niet wilde) en toen ging het de volgende dag alweer terug richting Kathmandu, en voelde het voor mij op de een of andere manier, dat ik weer .. ‘thuis’ gekomen was naar een uitstapje. .

Hier, in kathmandu, begon het normale leven weer met lesgeven, huiswerk helpen en spelletjes geven en natuurlijk Tibetaans eten! Totdat de kinderen mij vertelden dat ze morgen geen conversation class hadden aangezien we allemaal waren uitgenodigd voor een bruiloft! Nouja, dat was natuurlijk wel een reden om de class te skippen, en ging het met zijn allen de volgende dag naar Boudha. Ik wist dus echt totaat neit wat ik mij bij een ‘Dolpo bruiloft’ moest voorstellen, aangezien het hele Hostel (33 kinderen) en ik .. waren uitgenodigd, dus dan moest het toch wel een grote (lees: rijke) bruiloft zijn.. En ja, dat was het ook. De bruid en de bruidegom kwamen in een Jeep, gevolgd door mensen op scooters en motors, voordat we met zijn allen naar een erg grote feesttent gingen. Die feesttent was al tamelijk vol, en aangezien Dolpo kinderen nog al verlegen zijn (en Karma nog een meeting had, en dus later kwam..) stonden we eerst een tijdje buiten te wachten om daarna een paar stoelen bemachtigd te hebben.

Nouja, als jullie me zouden vragen: Hoe gaat dat nou bij zon bruiloft? Is het antwoord eigenlijk super simpel. De bruid en de bruidegon zitten in de eerste rij, en voor hun is een podium waar de meeste tijd een of andere monnik/lama/rimpoche een of andere tibetaanse speeches houdt. De rest van de mensen zit achter de bruid en de bruidegom, van erg belangrijk tot niet belangrijk. (Ik moet bekennen, ik heb vijf uur lang niet geweten wie nou eigenlijk aan het trouwen is..) Dan zijn er zeker 20 dolpo mannen en vrouwen die CONTINU met eten en drinken rond lopen. In feite zit je dus uren lang, te eten en te drinken en met iedereen te kletsten. Er waren tussendoor wel nog een paar muziekoptredes maar verder heb ik niet echt veel van alle speeches kunnen verstaan. Ik heb wel een tijdje vooraan gezeten aangezien een andere leraar en vriend van Karma daar zat, en mij aan iedereen begon voor te stellen maar daar voelde ik me toch wel heel erg ongemakkelijk en ben ik snel terug naar de kinderen gegaan.

Ik was trouwens niet de enigte buitenlander daar, maar die twee vrouwen waren constant aan het eten en aan het drinken (alcohol) dat ik neit echt behoefte had om met hun te gaan socializen. Dus heb ik vooral veel foto’s gemaakt en mij met de kinderen kostelijk vermaakt. Savonds was er dan nog warm buffet voor iedereen en zetten ze opeens engelstalige remix’ op! En na hele vier maanden niet uitgeweest te zijn, en geen mp3 meer te hebben, kunnen jullie je vast voorstellen dat mijn benen gewoon stonden te springen om te dansen. Maar niemand van de oudere kinderen durfde mee (later hoorde ik dat het te maken had met een of andere stomme Lama die wel 20x liet merken dat hij het niet ok vond dat de Shelter 108 kinderen niks hadden opgevoerd.. qua dans of muziek.. nou ja, als IEMAND het nou eens van te voren of tijdens de bruiloft had gevraagd en de kinderen hadden nee gezegd, dan had ik dat nog wel kunnen begrijpen maar aangezien NIEMAND ooit heeft gevraagd of de kinderen iets kunnen opvoeren, vond ik het allemaal een beetje heeeeel erg overdreven. Maar de kinderen namen het natuurlijk super persoonlijk..) , dus ging het met de kleinsten op naar het podium, waar al 30 andere volwassenen/kinderen stonden te dansen en hebben we nog een super leuke avond gehad. Karma is rond een uur of zeven naar huis gegaan, en ik met de meeste kinderen om negen. Nadat ik ze moest beloven hun ‘die dans’ ook te leren met Lhosar. Dat wordt volgens mij nog een hele klus, aangezien het niet eens een echte dans is, haha! (Wat wel een beetje stom is, dat Dolpo-pa mij nu herkennen! Als ik in Boudha rondloop met de kinderen, en we ontmoeten kenissen, dan is het meteen: Is dit het westerse meisje wat op de bruiloft heeft gedanst?! Even voor de duidelijk, ik had niets alcoholisch gedronken en heb alleen met kleine kindjes aan de hand gedanst haha :P)

Verder zijn we super druk aan het voorbereiden voor Lhosar, heb ik toch maar een Chuba laten maken en hebben we vandaag 35 KILO aan tibetaans gebak, kapse, gemaakt.

Heel erg veel liefs,
Julie

Dolpo Hostel avonturen!

Daar zit ik dan, doodmoe, en besef dat ik weer veel te lang niet geblogt heb.. Vanmorgen zijn we gaan rennen, samen met alle meisjes, ja zelfs de jongsten! Kwart voor zeven opgestaan, om zeven begonnen, omkwart vooracht waren we terug. Toen maar nogtikkertje gespeeld, Tsampa als ontbijt gehad (het is immers zaterdag), de jongens tijdens hun wekelijke voetbalwedstrijd tegen monniken aangemoedigd en toen maar met de overige jongens tegen andere Tibetanden gaan basketballen. En nu? Heb ik even geen energie meer om actief te zijn..

Om het allemaal even heel kort samen te vatten: Ik ben nog steeds in Nepal, ik voel me hier super fijn, en ik wil helemaal niet aan het afscheid van de kinderen denken! Ik heb elke dag, behalve zaterdag, mijn conversation classes, help de kleintjes met hun huiswerk en leer zelf Hindi. De duits lessen met Karma zijn op de een of andere manier geschrapt.. Ik heb nu een ‘teach yourself hindi' boek en dat is echt leuk, ik kan de tekentjes al allemaal ontcijferen en aangezien het nepali en hindi alphabet hetzelfde is, hoef ik maar de straat op te gaan om het in de praktijk te oefenen! Ik maak hier elke dag zoveel mee, dat het onmogelijk is om dat allemaal in EEN blog te plaatsen, vandaar een paar anecdotes!

Karma was er op de een of andere manier niet, maar er waren Dolpo mensen op bezoek, en aangezien de oudere kinderen wiskunde les hadden, heb ik ze maar wijsgemaakt dat ze even in t office moesten gaan zitten en wij thee voor ze gingen maken , allemaal met handen en voeten aangezien de volwassen Dolpo mensen geen woord engels kunnen.. Ik was dus samen met een nieuw Dolpo meisje (Pema Sangmo) in de keuken thee aan het maken, en aangezien we aan het wachten waren dat de melk en het water kookten (dan pas komt de thee en de zuiker erin) wees ik dingen aan en vroeg ik naar de engelse naam. Gewoon simpele dingen als mes, vork, bord, raam, zeep, enzovoorts. Uiteindelijk belandde ik bij prullenbak.. Ze antwoorde met: ‘'Use me'; aangezien dat op bijna elke Nepalese prullenbak stond. Ik vond het echt super schattig!

Het was weer eens een zaterdag en ik zei al sinds dagen dat ik echt mijn kleren moest gaan wassen.. Karma Choenyi was zo lief en herrinnerde me er zowat elke dag aan door te zeggen: ‘Wanneer was je nu eens je kleren?! Ik help je wel!' Dat wilde ik dus absoluut niet, aangezien bijna alle kinderen hun kleren zelf moeten wassen en dat werk genoeg is. Ze hebben al amper vrije tijd, aangezien ze zo hard willen/moeten studeren en dan moeten ze echt niet nog mijn kleren gaan wassen. (Sponsoren hebbener over nagedacht om een wasmachine te kopen, maar dat heeft weinig nut als er amper stroom en amper water is. Daarom komt er elke dag een vrouw die o.a. de kleren van de kleine kinderen wast, maar voornamelijk afwast!) Nja, goed, ik kon dus wel al tegen Karma Choenyi zeggen dat ik mijn kleren had ingeweekt en dat ik ze vanmiddag ging wassen! Dat antwoord leek haar tevreden te stellen aangezien ze de hele dag niks meer vroeg.. In de namiddag ging ik dan eindelijk naar mijn kamer om mijn kleren te wassen, wat zie ik daar?! Een Karma Choenyi die mijn kleren wast! Ik was super verbaasd, aangezien ik dat gewoon niet had verwacht dat ze zomaar even mijn kamer binnen gaat en mijn kleren wast. Maar boos worden kon ik ook niet, het was immers super lief, alleen .. ja, dit hoeft voor mij gewoon niet. We hebben de rest van mijn kleren samen gedaan en vanaf die dag sluit ik mijn kamer altijd af. Niet omdat ik de kinderen niet vertrouw, maar ze hoeven zich - zo lief en behulpzaam (ze denken volgens mij dat ik mijn kleren gewoon niet met de hand KAN wassen) het bedoelt is - niet genoodzaakt voelen ook nog mijn kleren te wassen. En ik heb hun al laten zien dat het kleren wassen ook prima met westerse handen lukt!

Op een heel normale dag zag ikopeens twee zakken met macaroni in t office liggen en vroeg ik heel verbaasd Karma waar die in godsnaam vandaan kwamen?! Karma zei dat het een cadeau van een familielid van een kind was, en dat ze er wel Thukpa van zouden maken. Thukpa, tibetaanse noudlesoup, met macaroni?!?! Waarom niet gewoon pasta met tomatensauce? Hmjanee, er waren ooit eens twee vrijwillergs op de winterschool in Kathmandu (dat was voordat dit Hostel werd opgericht, zodat de kinderen die in de zomer in Dolpo naar school gingen en de winter in Kathmandu waren, hier toch een beetje naar school konden gaan), en die hadden ook pasta voor de kinderen gemaakt, maar dat was ZO zoet, niemand lustte dat. Vond het allemaal een beetje gek, maar uiteindelijk bleek dat ze gewoon ketchup als tomatensaus hebben gepakt en ketchup in vergelijk met hun dagelijkse hoeveelheid chili's in het etenis inderdaad ietwat zoet. Maar goed, de kinderen wilden allemaal pasta eten en ik stelde Karma voor, het als tussendoortje te maken. Dus niet als lunch of avondeten maar gewoon een klein beetje voor iedereen om te proeven. Oke, prima! Zo gezegd, zo gedaan. Duurde natuurlijk allemaal een beetje langer, aangezien we eerst 4kg rode, ja ik wilde geen groene, tomaten hebben gezocht. Toen nog meer pasta moesten kopen en uiteindelijk weer met t busje terug naar t Hostel gingen. Daar hielp Pema Gyurmey me dan met alles voorbereiden en kleinsneiden. Het afgieten van de pasta was ook erg Tibetaans, we hadden namelijk geen ‘afgietding'. Dus, werd er een plastic mandje voor gebruikt! Waarom ook niet? Ik had de hoeveelheden maar geschat, ik had echt geen idée hoeveel je voor 30 kinderen nodig had, en hoopte maar dat we tenminste voor iedereen een beetje hadden, maar het was meer dan genoeg! En toen uiteindelijk alle kinderen, stralend, ‘Thank you, Julie' riepen, was de pasta-met-tomaten-saus-missie geslaagd! En, dat vond zelfs Karma, voor herhaling vatbaar.

Ik was in de kamer van de meisjes foto's aan het bekijken, en ze lieten met een foto van Dolpo zien. Daar woonde de oma van die en die, en daar was het huis van de tante van die en die, en daar achter die heuvel, daar is ons huis. Ik volgde het allemaal maar half, aangezien de foto best wazig was. Maar een klein meisje zag de foto en zei; 'Ohh, als ik die foto zie, dan krijg ik echt heimwee naar Dolpo..' Zei een ander meisje: 'Me too..' Een ander meisje: 'Me three'. Een ander meisje: 'Me four', en nog een ander meisje: 'Me five'. Ik kon mijn lach natuurlijk niet inhouden, en legde hun uit dat het niet klopte maar wel heel logisch zou zijn. Maar sindsdien zeggen we altijd als een iemand me too zegt, me three, me four (tot en met ‘me ten'!)..

Aangezien de kleintjes, vier kinderen om precies te zijn, weer naar school moeten, gingen Karma en ik met hun en de nieuwe Dolpo kinderen naar Sundarijal. Het was een supermooie dag, en we hadden wat koekjes en chips, water en frisdrank gekocht en hielden een picknick in de buurt van de rivier, speelden spelletjes en zongen liedjes. Toen we terug waren in t Hostel, werd het natuurlijk allemaal aan de ouderen verteld, en ze leken een beetje jaloers te zijn.. Dus ik de volgende dag aan het eind van de conversation class nagevraagd waar hun graag eens een uitstapje heen wilden maken. 'TJa, we hebben eigenlijk alle bezienswaardigheden in en in de buurt van Kathmandu gezien. BEHALVE SUNDARIYAL. Maar daar gaan we toch niet heen aangezien dat te gevaarlijk is.' Dus ik stelde voor om daar met Karma eens over te praten, neee nee, anders weet hij toch dat wij dat hebben gevraagd. Nja, zo gezegd, zo gedaan. We hebben daar namelijk alleens over gepraat, en toen zei hij inderdaad ook dat het te gevaarlijk was. Maar wat bleek dus, hij had het over de zomer! (dan regent het erg veel en is de rivier inderdaad wild en gevaarlijk) Maar nee, als ik wilde kon ik samen met de ouderen naar Sundarijal, ik wist toch de weg dus dat was allemaal geen probleem. De vreugde van de kinderen kunnen jullie je niet voorstellen toen ik ze vertelde dat we morgen naar Sundarijal gaan. Ze dachten allemaal dat ik ze voor de gek hield.. Maar niet dus, de volgende dag ging het met de local busjes naar Sundarijal en we zijn veel verder gewandeld dan met de kleintjes, hebben superlekker geluncht en watergevechten gehouden totdat iedereen kletsnat was. Toen we terugliepen zei Tenzin Namdol, de oudste van t Hostel: ‘This was one of my most memorable days in my life. I will never forget this day..' En toen stonden me toch de tranen in mijn ogen hoor..

Ik besef nu, aangezien ik voor een paar dagen naar Rainbow Childrens Home in Pokhara ga, dat ik die kinderen hier echt ontzettend ga missen als ik eenmaal verder reis. Eigenlijk was ik van plan om na mijn 2 maanden hier inKathmandunaar Pokhara te gaan, maar omdat ik hier supergraag nog Lhosar wil vieren, en Karma zijn (zieke) moeder gaat opzoeken, gaan we nu voor een paar daagjes! En als ik terug ben, heb ik gelukkig nog tot en met 8 maart om nog meer onvergeetelijke momenten te creeeren voordat ik in het vliegtuig naar Bangkok, Thailand stap!

Heel veel liefs, en ik blog weer als ik terug uit Pokhara ben.
Juli

Van het Hinduisme naar het Buddhisme!

Ik had werkelijk niet in de gaten dat ik zo lang niet meer geschreven heb. Maar het was nogal druk de laatste twee weken. En daarbij komt nog dat we hier in het Dolpo Hostel maar 11 uur stroom hebben en de regering dat zo mooi verdeeld dat maar een paar uur overdag zijn en de rest snachts. Maar goed, ik ben er langzaam al aan gewend. Maar voordat ik verder over Nepal ga vertellen, ga ik het hoofdstuk India en 2010 nog even beeindigen!

Een van de vier belangrijkste pilgrimsteden voor Hindus in India, gelegen aan de heilige Ganga, smerig, vies maar onzettend indrukwekkend: Varanasi! Mijn eerste indruk was, waar ben ik hier beland? Het busstation was het stoffigste wat ik oooit gezien heb, de straatjes nauw en donker en overal maar dan ook overal ligt afval.. en het stinkt! En dan praat ik nog niet over de straathonden die liggen te creperen.

Gelukkig had ik een guest housje met een fijne dormitory gevonden, met een aardige fransman als buurman! Op de trappen van de Ghats (steegjes die naar de rivier lijden) met de lekkerste Chai van heel India begon ik de stad langzaam te waarderen. Naast me speelde een Isralier op zijn gitaar, in de lucht zag ik steeds meer vliegers en op de Ganges werden kaarsjes te water gelaten.

Ik hoefde ook niet bang te zijn dat ik met NYE alleen zou zijn aangezien t guest house een 'party' for guests met FREE FOOD organiseerde. In plaats van muziek was er een diabolo kunstenaar uit Spanje, een tovenaar uit Frankrijk en heel veel gezellige mensen uit de hele wereld. Samen met een taiwanees meisje, twee duitse jongens en een groep koreanen hebben we dan om 12uur de flikkersterretjes van Nadine kunnen aansteken en ons allemaal het beste voor 2011 gewenst. Ondanks dat we elkaar allemaal amper kenden, was het een super avond!

Na twee dagen ging het dan savonds, samen met Young Jae en Aldo Kim uit Zuid Korea, met de trein naar Gorakpur.. Overdag was het altijd wel aangenaam maar de nachten waren verdomd koud, en als de trein dan drie uur vertraging heeft en je wacht daar op t station.. helemaal niet leuk. En als de trein dan niet eens vol is, en het dus ook nog eens ijskoud in de trein is, helemaal niet meer leuk. Als ijsblokken zijn we dan in Gorakphur aangekomen, en gingen meteen verder met de jeep naar Sunauli. De grootste grensovergang van India naar Nepal. Na wat gezeur aan de Indiase kant vanwege mijn niet-in-mijn-paspoort-plakkende-visa waren we in Nepal. Daar hebben we snel alles kunnen regelen, maar ondanks dat misten we de dagbus naar Kathmandu.

Dat betekende een nacht in Sunauli, en de volgende dag met een mini bus naar de hoofstad van Nepal. Onderweg Karma (de leider van het Dolpo Hostel) gebeld en afgesproken dat ik om 16:00 bij de hoofdingang van Boudha zou zijn, en dat is ook prima gelukt nadat ik van Young en Aldo in Thamel (de touristenwijk van Kathmandu) afscheid heb genomen, wellicht zie ik een van hun nog op mijn verdere reis!

En toen had ik mijn bestemming bereikt: Het Dolpo Hostel van Shelter108/Maria Blumencron.. Ik denk dat ik voor de meesten van jullie even moet leggen wat dat Dolpo Hostel (enz.) precies inhoud.

Dolpo is een gebied in het noord westen van Nepal, aan de grens van Tibet. Je kuntDolpoonderverdelen in Upper en Lower Dolpo, maar mij gaat het nu even over het eerstgenoemde.Daar woneneen kleine duizend, tradionele tibetanen waarvan de meeste mensen boer zijn, ze hebben schapen, koeien, paarden en yaks, EN zijn zelfvoorzienend. En, ongeschoold. Twintig jaar geleden werd er d.m.v. een duitse organisatie een basisschool opgericht. Maar die basisschool stelt niet erg veel voor, in de winter is het namelijk te koud om in Upper Dolpo te blijven en gaan de meesten naar Lower Dolpo of zelfs naar Kathmandu. En in de zomer moeten de kinderen vaak meehelpen met oogsten en kunnen ze dus ook niet naar school. Maar voor de kinderen die tot groep 6 regelmatig naar school zijn gegaan, heeft Shelter108 (een organisatie van Maria Blumencron) een soort van internaat in Kathmandu opgericht. Ze gaan hier naar de beste Tibetaanse school van Nepal en wonen in een huis samen met 30 andere Dolpo kinderen. Karma, de leider is zelf ook tibetaans, maar is zeven jaar leraar op die basisschool in Dolpo geweest waardoor hij de kinderen ten eerste al kent, en ten tweede echt als een vader voor ze is. Nu kun je je natuurlijk afvragen of het wel een goed idée is om die kinderen van hun familie te scheiden en ver weg naar een school te sturen.. Misschien klinkt Dolpo voor jullie een beetje als het paradijs in t Himalaya gebergte. Maar na twee weken hier te zijn, kan ik jullie vertellen dat het dat niet is.. De oudere meisjes zouden nu waarschijnlijk al getrouwd zijn, monniken trouwen daar overigens ook gewoon en families met 10 kinderen zijn het normaalste van de wereld. En jammergenoeg zijn verkrachtingen dat ook. De kinderen hier in het hostel zijn dan ook allemaal op de een of andere manier familie van elkaar.. En sommigen hebben zelfs dezelfde vader (maar niet moeder).

Het doel van het Dolpo Hostel is dat ze erna wel weer teruggaan naar Dolpo.. In eerste instantie vroeg ik me af of die kinderen dat ueberhaupt wel willen, als ze eenmaal van het (in hun ogen) geweldige Kathmandu hebben geproefd. Maar als ik hier de oudere meisjes en jongens vraag, is het antwoord ZO overtuigend dat ze terug naar Dolpo willen EN hun dorp willen helpen dat ik me bijna schaam dat ik eraan twijfelde.

Alle kinderen, tussen 8 en 18 jaar oud, hebben een sponsor in Duitsland, en toen ik dus aankwam in t Hostel, was er net een groep van vijf sponsoren aangekomen. Ik wist daar niks van en was in eerste instantie een beetje verbaasd, maar ik moet zeggen dat we twee super leuke weken gehad hebben. De kinderen hadden nog school, wat eigenlijk niet de bedoeling was.. De sponsoren hebben natuurlijk veel uitstapjes met hun 'eigen' kind gedaan maar de vrijdag middagen en zaterdagen waren we altijd met zijn allen! Ik vond het super leuk dat ze er waren, maar ik moet eerlijk bekennen dat het soms ook wel een beetje stressig was aangezien niet iedereen even goed (van de sponsoren) met elkaar overweg kon..

Dus, in feite begint mijn echte klus pas nu! De kinderen hebben nu namelijk twee maanden wintervakantie en ik help ze met huiswerk maar heb daarnaast ook elke dag twee 'conversation' classes met de ouderen en een 'voorlees' uurtje met de kleinsten. Daarnaast nog met Karma een uur Duits les, en krijg ik Tibetan/Hindi les. En dan, naast het leren natuurlijk nog spelletjes spelen en liedjes zingen! Het zijn echt drukke dagen, maar ik vind het geweldig om te doen!En ik mag over drukte helemaal niet klagen, de kinderen moeten immers elke morgen om half zes en elke avond nog een half uur bidden en dan vaak nog in het donker huiswerk maken!

Maar ikmoet zeggen dat ik me hier ontzettend thuis voel, ondanks dat we amper elektriciteit, warm water en geen verwarming (toch wel koud smorgens als het rond de 2 graden is..) hebben. Daarentegen is het eten, smorgens, smiddags en savonds echt heerlijk! Het is een mengeling van Nepalees en Tibetaans eten. Dat betekend soms krijgen we, ja Karma en ik eten precies hetzelfde als de kinderen, Dhal Bhat (linsen, rijst en groente) maar soms ook Thukpa (een tibetaanse Noudle soup), Dumplings (grote tibetaanse deegballen..) en elke 2 weken Momos! (kleine tibetaanse gevulde deegballen met groente of vlees). Afgelopen keer hebben we 450 gemaakt, en jullie kunnen me geloven, dat is best een werk! Het enigste wat ik dus echt niet lekker vind is tsampa, een soort van gerstepap met een klonter boter, Yak kaas, en zuiker. Oh, en natuurlijk boterthee. ALLE kinderen houden ervan, en kunnen elke zaterdag maar niet genoeg krijgen.. Dus gelukkig nemen ze het me niet kwalijk dat ze mijn portie ook nog mogen hebben! :)

En heellangzaam moet ik danook eens gaan uitzoeken waar ik heen ga NA Nepal. Al heb ik wel al besloten Lhosar, het tibetaans nieuwjaar nog hier in Nepal te vieren. Daarna gaat het dan wellicht naar Tibet, Thailand of of of ?! .. Ik hou jullie op de hoogte!

Veel liefs,
Julie (Jule kunnen ze hier namelijk niet uitspreken)