En toen waren twee maanden India al voorbij..

Ik ging mijn moeder ophalen, dat heb ik jullie als laatste verteld. Nu is mijn moeder alweer in Duitsland en zijn er drie weken voorbij waar ik geen een keer geblogd heb.. Niet eens een vrolijk kerstfeest heb ik gewenst, vandaar dat ik er nu meteen mee begin jullie allemaal een geweldig, reisrijk, mooi, sneeuwarm, en natuurlijk gelukkig nieuw jaar te wensen! :)

In Bangalore, de ICT stad van India daar heb ik mijn moeder van t vliegveld opgehaald.. Als ik eerlijk ben had ik het erg vies, vol, druk, lelijk en vooral niet leuk verwacht. Maar het was alles andere dan dat. Er zijn super mooie botanische tuinen met natuurlijk weer heel veel apen, en er is elke zondag een city market. ONGELOOFELIJK. Alles, maar dan ook echt alles wat je maar wilt kopen vindt je daar. Van bureau stoelen tot bloemen, van sari's tot kruiden, echt alles! En het leukste voor mij was dat ik met mijn 'nieuwe' camera rondliep, en iedereen vroeg of ik een foto van hun kon maken. Om na een paar daagjes eindelijk weer portretten te maken, gewoon perfect!

Ik had de treintickets al naar Hospet geboekt, dus na twee daagjes ging het met de sleeper trein richting Hampi. Voor mijn moeder was het treinreizen toch wel iets waar ze erg aan moest wennen, de treinstations, de stank, de bedelaars, de volheid.. het is allemaal zo anders dan in Europa. In Hampi hebben we een superleuk guest housje gevonden waar mijn moeder kooklessen kon nemen, en verder hebben we vooral tempels bezocht. Op een gebied van 25 vierkante meter zijn 83 tempels, uitgravingen en andere historische bouwwerken te vinden. Er waren prachtige dingen bij, maar na twee dagen hadden we wel genoeg van alle stenen. Of we alle 83 hebben gezien, we weten het niet. Maar zeker weten meer dan genoeg.



Met de trein ging het weer naar Goa, slapen wilde ik niet weer in Colva, dus gingen we naar het buurplaatsje Benaulim. We hebben Karin en Rolf, het duitse koppel dat mij geld geleend had hun 100 euro teruggebracht en we zijn nog een keertje naar de politie gegaan. De polotitie had mij namelijk in Bangalore gebeld dat ze mijn camera hadden gevonden en die wilden we dan graag even ophalen. Dat even duurde een halve dag, aangezien de camera, met mijn 2 lenzen, en een sd kaartje in beslag was genomen en ik dus een advocaat moest nemen. Nadat we hem 150 dollar hadden betaald, 10x op en neer waren gereden en uiteindelijk voor de rechter stonden had ik echt mijn camera terug! En toen liep ik dus met twee spiegel reflex camera's en vier lenzen door India.. Mijn paspoort was gelukkig ookal klaar dus dat kon ik ook ophalen in Goa. We plakten er een stranddagje aan want lang blijven wilde ik niet meer in Goa, voelde me er toch niet helemaal fijn. Dus ging het met de trein naar Kerala!

Maar we hadden geen ticket, ofja, we hadden een normaal ticket gekocht, dat betekend dat je wel met de trein mee mag maar geen bed hebt. We hadden het gevraagd bij een reisbureau, en de man zei dat er heel veel mensen in Goa uitstappen en dat de trein daarom leeg is.. Nja, dikke neus. De trein was BOMVOL. En daar zaten we dan, met zijn 2en in de gang, op onze rugzakken. Gelukkig helpen indische mensen je altijd.. Een groep van athleten, allemaal rond de 15 - 16 jaar oud, ging ook naar Kochi om bij een wedstrijd mee te doen. Maar zij zelf hadden voor acht personen ook maar vier bedden kunnen bemachtigen, en wat deden die jongens toen? Ze deelden een bed ook nog eens met ons! Dankbaarder waren we denk ik nog nooit.. Met zijn 2en hebben we zo vijftien uur lang gezeten, gelegen en gepraat. Toen we de jongens smorgens tenminste op een kopje thee wilden trakteren willden ze dat absoluut niet accepteren.. Ik zeg, typisch India waar ik zoveel van ben gaan houden!

Eenmaal in Kochi aangekomen heb ik heel toevallig Victor weer ontmoet, had geen idee dat hij ook naar Kochi zou komen.. Samen met hem en Anna uit Duitsland zijn we savonds voor mijn verjaardag gaan uiteten nadat mijn moeder en ik een stranddagje hadden. De volgende dag hebben wij viertjes met bootjes een backwaterstour gemaakt. Door heel kleine kanaaltjes, met heel veel palmbomen en heel veel kleine eilanden. Ik moet eerlijk bekennen het was erg mooi, maar zeven uur was toch wel erg lang!

Na afscheid genomen te hebben ging het naar Triviandrum (dit keer wel met eigen bedden!) en van daar uit naar Kovalam, naar een super mooi strand! Het was wel erg touristisch, met veel restaurantjes, winkeltjes en eigenlijk gewoon een strand promenade. Liepen we echter een paar kilometer verder vonden we de kleinste vissersdorpjes die je maar kunt voorstellen.. Het blijft een land vol met contrasten. Jongens die tussen de boten hun behoeftes achterlaten maar je vriendelijk groeten als je langsloopt of vissers die met al hun kracht de netten uit het water trekken. En daartegenover dan de touristen, waarover mjin moeder en ik, die in badpak en bikini aan t strand liggen.

Tja, Zuid-India was voor mij dan ook naar het zuidelijkste puntje van India te gaan. En dat is gelukt, een dagje waren we aan het cap. Cap Kanyakumari.. waar Gandhi's as in het water is gestrooid en drie waters op elkaar treffen. Zien kun je jammergenoeg beide dingen niet. Het was eerder echt een kleine, vieze stad, waar iedereen je weer lastig viel en je iets wilde verkopen en waar we na een dagje snel weer wegwilden. En dan moest ook wel, aangezien we terug moesten naar Bangalore voor de vlucht terug naar Delhi. Maaar.. de treinen waren vol, en ook de bussen waren vol. Na 30 busorganisaties langs geweest te zijn hadden we geluk! Twee tickets waren geannuleerd en die konden we overnemen.

Met de semi-sleeper bus ging het naar Bangalore, maar de bankkaarten van mijn moeder deden het op de een of andere manier niet meer.. Dus liepen we een dag door Bangalore met nog maar 4 Euro, en onze vliegtickets. Dan eet je maar even een dagje niks, en loop je maar ipv de tuktuk te nemen. Met de bus ging het naar t vliegveld maar pech is pech, t vliegtuig was door mist minstens 4 uur te laar.. Gezellig. Waarom we uiteindelijk met een andere maatschappij meemochten? Weten we ook niet! We kwamen iniedergeval rond middernacht in Delhi aan en toen deed mn moeders bankkaart het gelukkig ook weer! Na de eerste kouschock overleeft te hebben ging het naar de touristen wijk om toch nog een paar uurtjes te slapen..

Jaja, het ging weer met de trein verder, dit keer naar Agra. Dat had ik mijn moeder namelijk beloofd.. Om 7uur stonden we op t station, uiteindelijk waren we om 13:00 in Agra.. Krap plannen in India = stress! Toch hebben we van t Taj Mahal genoten, ik heb t zo vaak hier in India op foto's gezien maar als je er dan eindelijk voor staat, voor dat immens en ongeloofelijk bouwerk, is het zoveel geweldiger dan in je mooiste dromen.

We hebben nog de laatste cadeautjes in Agra gekocht en uiteindelijk weer eens ontzettend geluk gehad met de treinen aangezien er super veel te laat waren of geannuleerd, weer ivm de mist (signal problems). Om 12uur waren we in Delhi, om half drie ging mijn moeders vlucht.. Niks is onmogelijk in India, dat blijkt echt te vaak.

Mijn laatste treinreis is verleden tijd wat betekent dat ik goed in Varansi ben aangekomen. Wat een stad.. Met tranen in mijn ogen zat ik vandaag aan de Ganges, naast mij speelde een man prachtig op zijn gitaar en terwijl de zon langzaam achter de wolken verdween keek ik met een glaasje chai de kleine bootjes op die heilige rivier achterna.. En toen besefte ik dat het langzaam tijd is om afscheid te nemen. Maar zoals we allemaal weten, ik kom toch weer terug naar India, dus gelukkig is het geen afscheid voor altijd! En aan de andere kant kijk ik ook heel erg uit naar Nepal, eindelijk eens ergens aankomen.. Rondreizen is namelijk best wel vermoeiend! ;)

Heeel veel liefs en tot vanuit Nepal,
Juliiiii

Everything is gonna be alright..

Wat is het toch moeilijk om deze blog te schrijven, twee dagen geleden had ik jullie verhalen verteld over hoe mooi Goa niet wel was. Hoe moeilijk het is om met de scooter je weg te banen door het indiase verkeerchaos, en hoe heerlijk is het is om in te zon te liggen terwijl je naar de zee luisterd. Maar het komt altijd anders dan je denkt.

Het leek een heel normale dag te worden.. ‘s Morgens had ik mijn treinticket naar Bangalore geboekt, daarna ben ik nog naar een kaap gereden en de rest van de dag lag ik bij mijn favoriete strandtent in de zon. Rond een uur of vijf belde ik de man van de scooter dat hij zijn scooter kon komen ophalen. Dat ging niet, dan maar twee uurtjes later. Dus ging ik nog een ijsje met de scooter halen en maakte ik daar gebruik van het internet. De man van de scooter belde weer en hij kwam de scooter bij de ijssalon halen. Ik had hem 4000 rupees als borg gegeven en hij vroeg me of ik die nu terugwilde hebben!? Natuurlijk, ik gaf immers ook de scooter terug. Binnen een minuut was hij naar de ATM gegaan, had ik mijn geld terug en hij zijn scooter.

Ik maakte mijn uurtje bij het internetcafe af en wist niet zo goed wat ik zou moeten doen. Honger had ik nog niet, en ik zag verder ook geen bekenden. Ik overwoog Victor (39, zweed) te bellen waar hij was, aangezien we in hetzelfde guest house verblijven maar liet het toch maar achterwege. Ik besloot terug te gaan lopen naar Santimano's Cottage..
Vanuit het ‘centrum' van Colva was het ongeveer tien tot vijftien minuten lopen maar het was wel het goedkoopste guest house wat ik kon vinden. En ookal wordt het al rond zes uur donker in India voelde ik me er nog geen moment onveilig.

Ik was nog geen honderd meter van mijn guest housje vandaan toen er van achteren een scooter met twee mannen aankwam, ik heb ze niet gehoord en ook niet gezien.Ze roofden mijn tas. Ik schreeuwde mijn longen uit het lijf en rende er natuurlijk achterna maar ik maakte geen schijn van kans. Er waren verder geen andere mensen op dat stuk weg, en daar staan ook amper huizen. Hetwas wel een hoofdstraat naar de tweelodges maar ertussen zijn stukken waar gewoon niks is.. Doordat het aldonker was kon ik noch de mannen, noch het kenteken van de scooter herkennen.

De eigenaarvant guest house belde meteen de politie, en hetging dan ook naar het politiebureau in Colva om aangifte tegen onbekend te doen. In eerste instantie was ik geschokt, boos en verdrietig maar ik was vooral bang. Ik was zo ontzettend bang dat ze terug zouden komen dat Victor op een matras op de grond in mijn kamer heeft geslapen. Maar ondanks mijn 'bewaker'; slapen kon ik toch niet. Steeds weer kwamen de beelden in mijn hoofd en vroeg ik me af, wat als ik nou dit en zus of zo gedaan had. Hadden ze me in de gate gehouden? Zagen ze dat ik 4000 in mn tas deed? Heeft de man van de scooter er iets mee te maken? Of was het puur pech, en wasik gewoon op het foute tijdstip op de foute plaats?

De dag ernamoest ik naar de hoofdstad van Goa, Panaji. Bij de duitse ambassade heb ik een nieuw paspoort aangevraagd, nieuwe paspoortfoto's laten maken en natuurlijk heel veel dingen ingevuld. Maar niet alleen mijn paspoort is weg, ook omgerekend 100 Euro, mijn bankpasje, mijn Camera met een extra lens en AL mijnfoto's.. Daarnaast nog mijn treinticket waarmee ik diezelfde dag nog naar Bangalore wilde gaan. Hoe het kon dat het allemaal in een tas zat? Normaal draag ik mijn paspoort, mijn bankpasje, het grootste deel van mijn geld en mijn volle SD kaartje in een buiktasje, onder mijn kleren. Maar omdat ik de borg van de scooter terugkreeg en mijn paspoort bij het interntetten moest laten zien, had ik het buiktasje los en open gemaakt, het geld/paspoort er weer in gedaan en in de ‘hoofdtas' gedaan. Super super super stom natuurlijk. Net zo stom dat ik mijn foto's niet al eerder op een cd/dvd heb laten branden. Maar nee, dat wilde ik doen als mijn moeder me voor drie weken zou komen opzoeken, zodat ik het haar dan ook meteen mee kon geven.

Vanmorgen ben ik dan ook na derttien uurangst hebbenin Bangalore aangekomen. Ikvond hetheel eng om met de trein te gaan aangezien hun mijn ticket hadden en dus wisten in welke coupe ik zat, en welk bed ik had..Ik hebde nachtmet een zaklamp in mijn rechterhand en een zakmes in mijn linkerhand (natuurlijk wel in mijn slaapzak) overleefd. Niemand heeft me lastig gevallen, en langzaam besef ik dat ze echt alleen maar het geld wilden hebben..

Ik kan mezelf nu wel verwijten blijven maken, en denken als ik nou maar dat gegaan had of dit gedaan had. Ik zal toch echt van mijn fouten moeten leren.En ik ben natuurlijk heel blij dat er verder niks met mij gebeurd is. Voor hetzelfde hadden ze weet ik niet wat met me gedaan. Mijn vader heeft binnen no time een tweede handse camera gekocht die ik voor mijn verjaardag/kerst krijg en die mijn moeder me mee neemt, mijn nieuwe paspoort kan ik in een weekje in Panaji ophalen en van een duitse koppel kon ik geld lenen om de dagen in Bangalore te overleven. Ik heb nog steeds een deel van de foto's op mijn blog en op facebook staan (al denk ik niet dat de kwaliteit goed genoeg is om ze te printen..)En verder ben ik natuurlijk ontzettend blij ik mijn moeder morgen vroeg van 't vliegveld kan ophalen!

Everything is gonna be alright..

Heel veel liefs,
Jule

Zuid-India; warm, warmer, het warmst!

Ik zeg: ZON, ZEE en STRAND! Jaja, ik ben in Goa en het is er warm, ongeloofelijk! Niet te vergelijken met de winterse temperature die momenteel in Nederland en Duitsland te voelen zijn. Maar aangezien het alweer een tijdje geleden is dat ik mijn laatste blog heb geschreven en ik nu al in Zuid-India ben zal deze blog over het onstane gat gaan!

Herinnerren jullie je nog? Ik was op weg naar Udaipur, de romantische stad van India. En ik moet eerlijk bekennen, dat was ook wel zo. Maar zoals het wel vaker het geval is met bezienswaardigheden of steden die erg geprezen worden, het was er nogal heel erg touristisch. De eerste dagen heb ik van de multiculturele avonden op het gezamelijke balkon genoten, terwlijk de zon langzaam in het meer onderging en het de stad in een geweldig licht zette. Maar na een paar daagjes ging het voor mij richting “pratap country inn”, een paardenranch van een stokoude, half doofe man, een neef van een of andere grooote maharascha. Ik had een kamer in the middle of nowhere, omgeven van 22 geweldige Marwari paarden, kippen, vogels, papegaaien, koeien en natuurlijk waakhonden. De woonkamer van die geode man leek ook meer een museum aangezien er aan de muren een (zelf geschoten) tijger en luipaard hingen en ontzettend veel foto’s met bekende/belangrijke indiase mensen. Het was geweldig om even ‘back in the nature’ te zijn, naar de kleine dorpjes met zwaaiende kindertjes te lopen en natuurlijk om ter paard de heuvels af en op te klimmen. Ookal had ik er graag nog langer willen blijven, het ging weer verder.. Het nadeel aan rondreizen, je moet telkens weer afscheid nemen. Dit keer van de beste stalknechten van de hele wereld. (Jongetjes tussen 7 en 15 die niet naar school gaan..)

Met de bus ging het naar Indore, en na een nachtje (er valt werkelijk niks te zien en niks positiefs over die stad te vertellen..) ging het naar Aurangabad. Ik was weer eens de enige tourist aangezien de meesten naar Mumbai gaan, maar ik dat express heb vermeden. Te groot, te arm/rijk, te duur en aangezien ik NIET in een Bollywood film mee wilde spleen (ja dat kan, krijg je 10 Euro voor en je bent een hele dag bezig ;)) was het voor mij oninterressant.

In Aurangabad aangekomen ging het naar het vreeemdste Youth Hostel ooit! De eigenares was een schat van een vrouw, maar verder was het er wel echt, echt heel, gek. We mochten niet met de nachtwachter praten aangezien het eigenlijk niet de echte nachtwachter was en hij blijkbaar niet zo aardig was? (okeee.. daar slaap je dan in een dorm die gewoon altijd open is?!) Verder liepen er wat muizen of ratten rond, vielen de bedden bijna uitelkaar en kregen alleen sommigen lakens om de geel wordende matrassen mee te bedekken, en als je erna vroeg zeiden ze: “No, not available.” Terwijl ze een kast vol met lakens hadden! Gelukkig kon ik al die dingen met Heather, Don en Aakash delen en hebben we er tranen om kunnen lachen.

Ik ben in mn eentje naar het “Poor Man’s Taj”, oftwel “Mini Taj Mahal” oftwel gewoon een replica in het eigen land, geweest.. Ik vond het hilarisch om te zien en ook weer typisch India. Kan me niet voorstellen dat Frankrijk ergens in een kleiner stadje dan Parijs een kleine Eiffeltoren gaat bouwen, maar goed, in India is alles mogelijk! Dan ging het nog naar de Ajanta Caves, ontzettend indrukwekkend! Tekeningen die al duizende jaren oud zijn en grotten die zo mooi zijn dat je je niet kunt voorstellen hoe men dat ooit heeft kunnen maken. Samen met Don en Heather ging het dan nog naar het Daulantabad Fort, en aangezien we met zn 3en waren heb ik nu ook eens foto’s waar ik op sta! (dacht dat dat wel eens leuk was voor jullie, hihi J) Eigenlijk zouden we daar maar EVENTJES blijven voordat we naar de Elora Caves gingen maar het nam toch wel veel tijd in beslag, of was het misschien het maken van zooooveel foto’s? In een Jeep met 15!!! andere mensen ging het dan naar de Elora Caves waar we tot zonsondergang de hinduistische, buddistische en jain grotten/ tempels bekeken. Het waren er zo veel, en ze zijn stuk voor stuk uniek dat het onmogelijk was om ze allemaal (een stuk of dertig..) te bekijken..

Tja, met de local bus ging het naar Pune en vanuit daar ging het met de ‘nachttrein’, hij vertrok om half 5 in de namiddag naar Goa. Ik vind treinen in India echt geweldig.. en aangezien ik altijd de goedkoopste klasse pak (SLEEPER) komt het voor dat ik de enigste tourist in die coupe ben. Ik werd al gevraagd wat er gebeurd was dat ik in die klasse zit, maar ik heb ook al uren kaarten zitten spelen, de diepgaanste gesprekken gehad en emailadressen gewisseld. En gisteren heb ik zelfs een vriendschapsbandje gekregen van een Indiase vrouw. Ik zeg in een woord; geweldig!

Zo, genoeg geschreven en verteld.. Ik kan op de een of andere manier geen foto's toevoegen in het verhaal. Maar er staan genoeg foto's in het nieuwe album met commentaar!

Liiiiefs,
Juli

Rajasthan, oh mooie Rajasthan!

RAJASTHAN, de staat (of kan ik beter zeggen het ‘land’ aangezien het net zo groot is als Duitsland?!) van de kamelen, de reuzachtige forten, de pittoresque paleizen en natuurlijk de Maharajas. Voor mij persoonlijk was het een reis door een soort van steppe, oftewel een groene woestijn, in combinatie met een sprookje van 1000 en een nacht waar ontzettend vriendelijke mensen in meespelen. Maar ik zal bij het begin beginnen..

Het ging met de trein vanuit Amritsar naar Delhi. In Delhi ging het met de Taxi naar Old-Delhi Railway Station en zoals in 99 van de 100 gevallen had de trein vertraging. Om half drie ’s nachts ging het verder, naar Jaipur. Ik heb nog geen goed moment gevonden om foto's van het treinreizen/de treinen te maken, maar ze zullen er ooit aankomen. Treinreizen in India is een blog voor zichzelf!

Het ging naar Jaipur, 'The Pink City'. De hoofdstad van Rajasthan en toch wel zoals ik het me voorgesteld had, overal vind je mooie poorten en torentjes, allemaal in die oosterse stijl.. De stad zelf is niet echt roze, het is meer de stadsmuren en de oude stad die een of andere (vage) rode kleur heeft waarvan het 'pink' genoemd word. Ik moet wel zeggen dat ze er niet zo goed mee omgaan, met hun mooie gebouwen, veel prachtige bouwwerken lijken bijna inelkaar te storten. Maar goed, that's India.

Na een nachtje ging het alweer treinend verder, naar Bikaner. Daar had ik de eerste keer een beetje pech, was namelijk twee daagjes toch wel erg ziek. Ik bespaar jullie de details en hou het op: backpacker-ziekte-die-heel-vaak-voorkomt-in-india. Ondanks dat ging het wel nog naar Deshnok, naar de Karni-Mata ratten temple (niet echt mijn ding..) waar de legende gaat dat kinderen van een bepaalde Hindoeistische kaste uit debuurt zijn gereincarneerd in ratten.Vandaar dat ze door iedereenop handen gedragenworden. De bezoekersbrengen kokosnoten en zoetwaren mee als offers voor de ratten waardoor het ook geen wonder is datde rattende heilige tempel nooit verlaten!

Na vier daagjes een beetje rustig aan gedaan te hebben ging het verder naar Jodphur, de blauwe stad, die ook echt blauw is! Foto's heb ik niet gemaakt in Jodphur aangezien de treinreis nogal vermoeiend was en we blij waren dat we in Jodphur waren. Na een nachtje ging het dan ook weer verder naar Pushkar, had eigenlijk toch wel wat langer in de blauwe stad willen blijven maar de kamelen riepen! De Camel Fair startte namelijk de 14de, en dan begint het onderhandelen. Ik wist niet echt wat ik me onder die Camel Fair moest voorstellen, wilde er eerst niet eens perse naar toe maar het was echt geweldig!Hoeveel kamelen er nu precies waren, ik weeet het niet, en ik denk dat niemand het precies weet (ik schat tussen de 5.000 en 10.000..), en dan had je ook nog alle paarden (nog eens 5.000) en natuurlijk alle bezoekers, dus het was wel een groot spectacel.

Of er nu 10.000 of 15.000 kamelen waren, daar ging het mij helemaal niet om, gewoon die hele sfeer van het onderhandelen, verkopen en kopen deed het hem. Al die mannen die voor hun primitieve tentjes Chai drinken, de geur van versgebakken chapati's over het vuur, en dan al die ontzettend aardige mensen (en kamelen!).. Er zijn vrouwen die willen dat je een foto van ze maakt om daarna geld te kunnen innen, maar de meeste locals die vanuit een of ander klein dorpje met hun kamelen en/of paarden komen aanzetten vinden het geweldig als je een foto van hun maakt en met handen en voeten met ze probeert te communiceren. De Camel Fair zelf is best toeristisch opgezet, met Turban en Moustache wedstrijden (meters lang!) en natuurlijk kun je overal een Camel Safari maken, er zijn soort van kermis attracties en natuurlijk heel veel kraampjes. Maar des te verder je in het echte gebeuren duikt, des te moeilijker is het om weer uit die sferen te komen.

Nu de laatste 3 dagen zijn aangebroken word het steeds touristischer en verdwijnen de handelaren met hun families weer naar hun woonplaats, en ook ik ga verder aangezien het mij te kermis-achtig word en er serieus steeds meer slangenbezweerders rond lopen..

Peter is vandaag terug naar Jaipur gegaan (zal hem wel nog in januari in Nepal/Kathamandu tegenkomen), en ik ga strakjes samen met Kirsty (26, Australie) richting Udaipur. Het Venetie van het oosten.. De meest romantische stad van India, en tevens mijn laatste plaatsje in Rajasthan. Ik ben benieuwd!

Heel veel liefs,
Juli

P.s. De lang verwachte foto van Peter staat in t album van Rajasthan!

Lichtjesfeest in Amritsarrrr

Eigenlijk veel langer dan verwacht ben ik 't mooie, rustige, fijne, geweldige Dharamsala gebleven maar ooit moest ik toch verder.. Na nog een dagje naar een waterval geweest te zijn ging het dan toch echt verder, terug naar het hete, stoffige, drukke, echte India! Een beetje eng vond ik het wel.. het ging immers nu HELEMAAL alleen verder, ofja dat dacht ik.

'S morgens rond een uur of tien, nog uitgezwaaid door Thupten, de monnik, ging het met de local bus eerst eens richting Local Busstand in Dharamsala. Daar ontmoette ik Peter, 21 jaar en uit Australie. Hij had precies tzelfde plan als ik, namelijk met de local bus naar Amritsar te gaan.. De bus kwam natuurlijk te laat, en we moesten ook zeker vier keer van bus wissellen maar we zijn er gekomen! Onderweg werden we wel onzettend vaak gevraagd of we broer en zus, vriend en vriendin of man en vrouw waren.. Waar we vandaan kwamen en hoe we heetten en natuurlijk of ze foto's van ons konden maken.

In Amritsar werden we meteen met ontzettend veel vuurwerk welkom geheten, en niet alleen veel vuurwerk. Ook veel te veel mensen. Het was er ontzettend druk. Er was namelijk weer eens een feest, Diwali/Divali (oftewel lichtjesfeest)! Het is een van de belangrijkste feesten in het hindoeisme en het wordt dan ook met de hele familie gevierd. Het is een feest voor iedereen, voor jong en oud, man en vrouw, arm en rijk en daarnaast het enige feest dat heel India verenigt. En waarom vieren ze het nou? Ze verwelkomen het licht in het leven, symbolisch betekend dat:“de overwinning van het goede over het kwade, overwinning van het licht over de duisternis, overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid”. Vandaar dus ook dat in elk huis, elke stad en elk steegje kaarsjes brandden.

En toen we dus in Amritsar aankwamen, stroomden de mensen massaal naar de Gouden Tempel, het belangrijkste heiligdom van de Sikhs. Nja, na snel wat te hebben gegeten ging het ook voor ons naar de Gouden Tempel. De hele tempelcomplex was versierd met lichtjes en het was wel een hele ervaring om er bij te zijn en de sfeer te mogen proeven..

De volgende dag hebben we de Gouden Tempel nog eens overdag bekeken. Alle Sikhs willen namelijk minstens een keer in hun leven een keertje een slok van het water bij de Gouden Tempel hebben gedronken, en/of er een bad in hebben genomen.. Vandaar dat er families, kinderen maar vooral veel mannen in het water rondom de gouden tempel te vinden waren.

Voordat we de tempel inmochten moesten we eerst onze schoenen afgeven en onze voeten wassen, aangezien je alleen 'schoon' de tempel in mag. En je moest ook nog een hoofdbedekking dragen. Als de Sikhs de tempel in gaan raken ze als eerste met hun hoofd de grond aan en bidden. En als je dat zoveel mensen tegelijkertijd ziet doen, die deze Tempel gewoon echt aanbidden dan is dat toch wel erg indrukwekkend.

In de namiddag ging het dan nog samen met twee fransmannen en een zweed naar de pakistaanse grens, aangezien daar elke avond een ceremoniele grenssluiting plaatsvindt en het is echt te grappig om te zien. De pakistanen en de indiers houden beiden een militaire parade en het gaat er allemaal nogal dramatisch aan toe, het Indiaase publiek wordt ook heel erg betrokken en roept de hele tijd iets van 'Ik ben trots op mijn moederland' en 'India is free' maar dan in het hindi.. Aan de andere kant roepen de Pakistanen natuurlijk ook kreten, en als ik eerlijk ben waren hun wel veeel enthousiaster ondanks dat de mannen en vrouwen daar apart moeten zitten.

Eigenlijk waren Peter en ik beiden van plan om richting Bikaner te gaan, en dan richting Jaisalmer om uiteindelijk rond de 14de in Pushkar te zijn, aangezien daar een groot kamelen feest plaatsvind.. Maar ivm Diwali waren alle treinen volgeboekt en gaat het nu eerst (via Delhi..) naar Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan!

Tot vanuit Rajasthan!
Liefs, Juli

P.s. Ik vind het echt super fijn om al jullie reacties te lezen :)! Oh en nog iets, de foto's van Dharamsala/Delhi staan er nu ook op!

Een begin vol verrassingen

Mijn vlucht verliep opzich wel prima, maar veel kunnen slapen kon ik jammergenoeg niet. Vanuit Duesseldorf naar London was alles super, maar van London naar Delhi had ik nogal veel kleine schreeuwende kinderen en een slaapwandelende sikh in t vliegtuig.InDelhi aangekomen wasde prepaid-taxi-stand snel gevonden en natwee uurtjes taxi rijden was ik dan ook eindelijk inMajnu Ka Tilla(hettibetaans gedeelte van Delhi) aangekomen. Ik had me op het ergste voorbereid, aangezien Delhi altijd wel voorverrassingen goed is. Maar hetwas een erg rustig wijkje, met veel buddistische monniken en verder weinig touristen.Ikvoelde me er eigenlijk wel meteen op mijngemak.

Ik was eigenlijk pas net in Delhi, werd ik (nog op mijn nederlandse) nummer gebeld.. 'Hello Jule? Here is Tani, your friend from Ladakh. I'm coming to Delhi tomorrow..'Een betere timingkon er amper zijn! Dus, de volgendedageerst nog even een Indiase simkaart gekocht. Datevenveranderde in een paar uurtjes, aangezienze in Indiaeen pasfoto en een kopie van jepaspoortvragen voordat jijeen simkaart krijgt. Met een Indiaas nummer ging het dan richting Tani. Aangezien er vaker monniken van het Spitukh klooster naar Delhi komen hebben ze in de buurt van eenkleine tempel,twee kamers gekochtwaar de monnikenaltijd kunnen verblijven.Nog toevalliger dat het ook nog eens super dicht bij mij in de buurt was.Bij Tani aangekomen werd er eerst lunch voor me gemaakt,zodat we erna op bezoek konden gaan bij eenhogere Monnik. In de tussentijd heb ik nog met Ravi (onze Xplore gids van twee jaar geleden gebeld) en hij had 's avonds tijd om met mij te gaan uiteten, en als je toch eenmaal in Delhi bent.. waarom zou je dat dan niet doen?! Met de Metro ging het naar Connaught Place (hetbuissniss centrum van India) en vanuit daar nog een keertje met de tuk-tuk naar het restaurant. Ik had me er eigenlijk nietecht opvoorbereid dat het zo chique zou zijn, maar met een lift ging hetzeker 10 etages hoog om dan t beste uitzicht over Delhi ooit te hebben! Het eten was ook heerlijk, volgens mij heb ik nog nooit zoveel gegeten. En dan niet omdat ik het zelf wilde, maar omdat de bedienden gewoon telkens bleven opscheppen.. Zelf betalen mocht ik niet, ik was immers een guest in India.

Mijn laatste dagje in Delhi hadTani voor mij met een sightseeing tour ingevuld. Met een Taxi ging het eerst richting begraafplaats van Gandi, dan richting Qutb Minar,naar de Lotus Tempel en uiteinelijk naar de IndiaGate. We waren met zn 3tjes, de monnik die altijd in Delhi leefde (Sonam) was ook meegegaan, en het waseengeweldige dag. Buddhistische monniken zijn gewoon, ja onbeschrijfelijk? Of we nu rondliepen, of we foto's maakten of gewoon in het gras zaten te praten.. Ik werd natuurlijk ook hier weer eens trakteerd, wat ik helemaal niet leuk vond! Aangezien 'foreigners' bij entrees vaak maar 10 rupees (20 cent) moeten betalenmaar touristen250 rupees, dat zijn rond de 4 euro!! We zijn ook nog samen gaan eten, met de taxi chauffeur, aangezien Tani de taxi voor de hele dag had geregeld en zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Het was een soort Kantine alleen maar voor Indiase mensen. Je betaalde 80 rupees voor het eten, en ja, ik weet niet goed hoe ik het allemaal moet beschrijven. Je komt binnen, koopt een kaartje, gaat in de rij staan zodat je ergens kunt gaan zitten. Dan krijg je een bord met 12 verschillende dingen, vraag me niet wat het allemaal was, want ik heb geen flauw idee. Je krijgt rijst en verschillende soorten brood en ze blijven je maar bijvullen. Maar jullie moeten je dus voorstellen dat elk 'ding' door iemand anders bijgevuld wordt, en ze dus gewoon door het hele restaurant (ahum) roepen of je nog iets wilt hebben, en ookal zeg je niks ze vullen dat wat leeg is gewoon bij. Ik vond het hilarisch om mee te maken, de monniken vonden mij ook erg amusant aangezien ik wel alles proefde maar lang niet alles lekker vond/kon eten (wat betreft de scherpte).

's Avonds werd ik nog uitgezwaaid door Tani en Sonam en stapte ik samen met Jan, die voor een jaartje in Delhi studeert,ende drieTibetaanse 'peetkinderen' van Maria Blumencron inde bus naar Dharamsala. Het weer was erg fijn in Delhi, niet te warm, niet te koud en rond eenuur ofvierin de middag echt heerlijk. In Dharamsala is hetdat niet meer kouder..Aangezien het echt in de bergen ligt is het vaak bewolkt, maar als de zoner dan is, is het ook echtheel warm.We kwamenna twaalf uurtjes bussen eindelijk in de woonplaats van de Dalai Lama aan, geslapenhadik amperookal zaten we voorin. Veel tijd om te rusten hadden we niet, aangezien het festival al was begonnenen niemand precies wist hoelaat deDalai Lama zou gaan speechen. Ik ging een uurtje slapen en toen was ik dus in feite al te laat, erreden namelijk door al diedrukte die boven bij hetfestival -omdatde Tibetaanse Kinder Dorpen 50jaar bestonden - was ontstaan, geentaxi's meer. Ik besloot om te gaan lopen,kreeg een motorlift aangeboden en was toch nogop tijd! Veel van de speech van de Dalai Lama, die een heel uur duurde, verstond ik natuurlijk niet..aangezien hijTibetaans praatte.Daarna hebben Jan en ik wel nog de zus van de Dalai Lama mogen begroetten en verder waren er gewoon super veel mensen. Kinderen, families en monniken. Heel veel eetkraampjes en natuurlijk, zoals bij elk feest, erg veelverschillende soortendansperformances en gezang. De studenten van TCV performden zelf maar keken natuurlijk ook, en hoeongeloofwaardig het ook mag klinken op een gegeven moment zie ik daar gewoon Kunzes zitten! (voor de onwetenden, een vriendin die 2 jaar geleden nogop TCV inLadakh zat) Ik had haarwel nog gemaild dat ik zou komen maar ze gebruikt internet zo weinig dat ze dat niet had gelezen! Het was echt een super leuk weerzien maar omdat het alleen maar verplicht was voor haar had ze niet heel veeltijd, maar gelukkig weet ik nuin welk 'huis' ze woont en ga ik er morgenweer langs!

Moe, maar gelukkig, liep ik terug naar 'het centrum', samen met een Monnik die mij meteen uitnodigde om bij een kop thee te komen drinken, en ookal was ik nog zo moe, dat aanbod kun je gewoon niet afslaan. Na een kopje thee, wat koekjes en een rondleiding door het klooster ging het dan voor mij richting guest housje. Maar ik moest hem wel beloven om morgen avond, te komen eten bij hem! Waarom hij mij uitnodigde? 'You have good Karma' antwoorde hij.

Ik zou nu nog tig verhalen kunnen vertellen over de eerste paar dagen, maar volgens mij hebben jullie wel in de gaten dat ik een fantastisch begin van mijn reis heb gehad en dat ik het op de een of andere manier toch wel druk heb. Ik probeer nu nog foto's erop te zetten, anders moet dat tot het volgende plaatsje wachten.

Heel veel liefs vanuit India!
Juli

Here we go again!

Nog maar één weekje! Ik kan het amper geloven, het was zo lang, zo ver weg. En nu vertrek ik al bijna. Maanden heb ik hierna uitgekeken, er ontzettend veel ijscoupes voor gemaakt en iedereen, of diegene het wilde horen of niet, erover verteld..

Het begon allemaal twee jaar geleden, met mijn eerste reis naar Azië . Het waren 'maar' drie weekjes met een school project. Global Exploration om precies te zijn, een culturele uitwisseling naar het noorden van India. Vorig jaar ging ik alleen, zeven weken naar Nepal. Het grootste deel van die tijd hielp ik in het weeshuisje Rainbow Children's Home mee. Daarna ben ik nog een weekje door het land gereisd om daarna weer met nieuwe energie aan mijn laatste jaartje vwo te beginnen.

Nu is het Grotius College (én mijn behaalde Vwo-diploma) al lang verleden tijd, heb ik een zomer lang in aken gewerkt en een geweldig examen/afscheidsfeest gehouden. Maar nu is het dan ook echt zo ver. Ik ga terug naar Azië! Backpacked zal ik de eerste twee maanden in India, grof gezegd vanuit het Noorden langs de kust naar het Zuiden, rondreizen. Vanuit daar ga ik dan weer richting Nepal, naar de hoofdstad Kathmandu, om daar twee maanden in een kleinschalig Tibetaans internaatje vrijwilligerswerk te gaan doen. Begin Maart zal ik daar dan afscheid nemen en waarschijnlijk weer vanuit India een vlucht richting Zuid-Oost-Azië pakken, waar precies naar toe..? Ik heb nog niet echt een idee. Landen als Thailand, Maleisië en Indonesië komen wel vaker in mij op, maar dat zie ik allemaal wel ter plekke! Uiteindelijk heb ik dan nog zo'n twee maanden tijd, maar uiterlijk (en dan bedoel ik ook echt uiterlijk) 25 mei zal ik weer op Europese bodem zijn. Heeft te maken met mijn Studiefinanciering, zodat ik in september 2011 toch echt aan mijn studie: 'Culturen en Talen van India, Tibet en Indonesië' in Leiden kan beginnen.

Via deze weblog, die ik ook het afgelopen jaar heb gebruikt, zal ik jullie zo nu en dan op de hoogte houden van mijn avonturen! Een groot verschil is er wel, ik zal het alleen nog maar in het Nederlands typen en niet ook nog in het duits. Ik wens iedereen heel veel plezier met het lezen van mijn verhalen uit 'Azië' (na mijn 6 maanden kan ik Azië in verschillen landen specificeren!) en het bekijken van mijn foto's. Laat vooral VEEEL berichtjes achter, dan heb ik tenminste een beetje het idee dat ik er niet helemaal alleen ben! ;-)

Heel veel liefs, nu nog uit Duitsland,
Juli

P.s. Lieve familie, vriendjes en vriendinnetjes, ik ga jullie toch wel allemaal heeeeel erg missen hoor! Maar gelukkig hebben we altijd nog msn, mails, hyves, skype, facebook, telefoons en anders nog altijd: mijn flessenpost! I promise, we’ll keep in touch!